Fabelen

LXVIII. De Nachtegael en het Winterkoningje.

't Was Mei: de Nachtegael verscheen,

Hy sprong van tak tot takje heên,

En liet zyn' malsche toonen hooren:

Maer 't Keuntje zat dáér in de haeg,

Het snaterde altyd even graeg,

En dorst der zang'ren puik verstooren.

Dan zong de Nachtegael niet meer;

Hy vloog in 't bosch en kwam niet weêr.

Kind! als schrand're menschen spreken,

Nooit zult gy de rede afbreken;

Want, veelal, de wyze zwygt,

Toen hy een babbelaer in zyn gezelschap krygt.