|
| |
LXV. De Drie Hanen.
Drie Hanen, op reis, kwamen saêm aen een woud,
Een woud, waer zy door moesten trekken;
Waer vossen en wolven verschuilden in 't hout,
't Welk gewis al hunne aendacht moest wekken.
Zy peinsden, beraemden, en ziet, op dien stond
Kwam een Vos, die den trits aen het wankelen vond,
En hy zei: ‘Ik zal u tot beschermer verstrekken.
Dit woud is niet veilig, by nacht noch by dag:
't Zyn bloedzuipers al die er wonen;
Vertrouwt my; alom, by elkeen in gezag,
Ik kom mede om den weg u te toonen.
Door my vergezelschapt, dan loopt gy geen' nood,
Op myn woord, voor uw heil, zou ik vechten ter dood;
Maer by my, gelooft my, zou geen dier u toch honen.
Elk kent my, bemint my en vreest my niet min;
Wat staen wy híér langer te wachten?
Of is myn gezelschap niet naer uwen zin?
Of van my voedt gy kwade gedachten?
| |
| |
't Zy oost, het zy west; het zy zuid, of 't zy noord,
Ja, geofferden dienst, 'k heb het dikwyls gehoord,
Wyst men stout van de hand, durft men trouwloos verachten.’
De reizigers, twyf'lend', bezagen elkaêr:
Doch een', 't was de jongste van allen,
Zei: Broeders, besluit toch, en vreest geen gevaer;
Ei! waerom toch nog langer híér brallen?
Die leidsman schynt waerlyk zeer koen en zeer vroed:
'k Geloof hem regtveerdig, zelfs gedienstig en goed;
Neen, met hem toch geen nood, wat ook voor moge vallen.
Zoo praette het Kieken, maer 't wierd niet aenhoord;
Zyn' broeders weêrleiden zyn' rede;
Waerop 't korz'lig Haentje, misnoegd en gestoord,
Tot hen zei: Blyft gy híér, ik ga mede.
Geen nood! ik heb moed! hebt gy vrees,ik ben stout. -
Zoo vertrok, met den Vos, onze held door het hout
Van het woud, grootsch en fier, welgemoed, hoogst te vrede!
Al weenden zyn' broeders, de waeghals trok heên,
Door 't hout van het woud vol gevaren. -
Een Schaep, uit de kudde geloopen, verscheen,
En het zei: ‘Wil uw' droefheid bedaren.
Wie zyt gy? waerheên? neemt myn' dienstoffers aen;
Wilt gy mede met my door het reuzenwoud gaen,
Ik zal u, op myn woord, voor alle onheil bewaren.’
Een Haen dezer twee zei: Die leidsman is goed;
O broeder! hy moet ons behagen;
Is 't Schaep niet regtzinnig zachtaerdig en vroed? -
Vroed? o neen, broêr! ik zou het niet wagen:
Regtzinnig, zachtaerdig is 't Schaep voor gewis:
Maer, dat het noch vroed noch kloekmoedig en is,
Och! dat weet ik, dat weet gy, dat moet gy niet vragen.
| |
| |
Die stem, hoe voorzigtig, hoe wys en gegrond,
Kon 't broederlyk hert toch niet winnen:
De Haen, die in 't Schaep zoo veel' voordeelen vond,
Fluks, met hem, trok het reuzenwoud binnen.
Zyn broeder, bedroefd, doch bedaerd, bleef alleen;
Want hy wilde iemand beters voor leidsman, of geen',
En hy zei: Wee aen hen, die gevaren beminnen!
Terwyl hy nog sprak, zie, hem nadert een Dog,
Verstandig, vol moed, en geprezen
Als winnaer der wolven, reeds tienwerf en nog;
En de Haen, haest, verstond zich met dezen;
Zy trokken te saêm in het wout. - Op 't geblaf
Van den Hond, ging en eerbied en vreeze vooraf;
Zyne faem, zyn gezag, was zeer hoog dáér gerezen.
Zy waren nog nauwlyks drie roeden in 't bosch,
Wanneer onze reizigers vonden
De pluimen des Haens, die vertrok met den Vos,
En aldaer op het wreedst was verslonden.
Wat verder, een Wolf at het Schaep; en de Haen,
Die zoo even zoo trouwvol was medegegaen,
Was door Vosje naer 't veer van den Styx reeds gezonden.
De Haen met den dog kwam behoeden door 't hout,
Door 't hout van het woud vol gevaren:
Schoon vossen en wolven bewoonden het woud,
Onze Dog bleef getrouw hem bewaren:
Hy kwam tot zyn punt, hy alléén van de dry. -
Dan, hoe zoet en hoe dierbaer, hoe vol van waerdy,
Zyn toch vrienden die deugd met kloekmoedigheid paren!
|
|
Auteursrechtvrij