Fabelen

[p. 84]

LXIV. De Kat en het Muisje.

Zoete lief, bevallig Muisje!

Kom, geloof toch wat ik zeg,

Ver is reeds uw' moeder weg;

Kom, verlaet uw eenzaem kluisje! -

Zoo sprak een' doortrapte Kat,

Die zeer geerne muizen at.

's Muisjes antwoord was: Myn' moeder,

Wie myn vader en myn broeder,

En myn' lieve zusjes al

Wierd ontrooft door Kat of val,

Heeft my sterk en streng verboden

Voet te zetten uit myn' nest. -

Ei! waerom? - Dit weet zy best,

En ik ook. - Wat vreest gy nooden?

Ik bemin u; kom maer aen:

'k Wil met u eens wand'len gaen:

Uwe moeder wilt u bergen,

Slechts om u door dwang te tergen. -

Maer... ik twyfel aen uw' trouw:

Bemint gy waerlyk my? - Of ik u minnen zou?

Ik? u?... myn liefste lief! behoeft gy dit te vragen? -
Nu, op uw eerlyk woord zal ik het kansje wagen. -

Nauw is het sloortje 't muishol uit,

Of 't is alreeds des Katers buit;

Hy grypt... en 't Muisje schreeuwt: Ach! hebt gy reeds vergeten,

O trouwloos dier! uw eerlyk woord? -

Neen, diertje, 'k voel my nog door liefdedrift bekoord;

'k Min u zoo teêr, dat ik u levende op wil eten. -

[p. 85]

 

Fluks slaet de Kat den scherpen tand

 

Door Muisjes vel en ingewand.

 

 

 

Velen, als het Muisje, dwalen:

 

Velen volgen kwaden raed,

 

En de goede wordt versmaed,

 

't Geen zy dikwyls duer betalen.