Fabelen

[p. 82]

LXII. De Twee Slekken.

De warmoesiers knecht, Bokjes Thysje,

Vond gist'ren op zyns meesters land

Een' Slek, die knaegde aen eene plant,

Die het doorboorde met een rysje,

En vasthechtte aen den blooten grond.

Het Slekje wrong zich om en rond:

Het mogt op geene redding hopen;

't Moest, met een' wreede dood, in 't eind' zyn feit bekoopen.

Dees ochtend kwam weêr Thysje Bok,

En vond een' and're Slek aen 't knagen,

Die het een plompgescherpten stok

Wist door het ingewand te jagen.

De Slek gemarteld, vastgespit,

Zegt tot haer zusje dat dáér zit:

Wat klaegt gy zoo? wat is uw lyden,

In vergelyking van het myn'?

't Is slechts een rysje, dun en fyn,

Dat men u heeft door 't vel gesteken:

Aenzie my, en gy zult niet spreken. -

Wel, zegt het eerste Slekje dan,

Wie is het meest híér te beklagen:

Of gy, die reeds al sterft, of ik, die nog veel' dagen

In pyn en doodstryd leven kan?

Gy zult niet lang uw lot bezuren:

Al wat geweldig is kan nimmer lang verduren.

De Slek had toch gelyk: reeds is de laetste dood,

En de eerste krimpt en wringt nog steeds in smert en nood.