Fabelen

[p. 80]

LX. De Verrekyker.

Een knaepje kreeg van zynen vader

Eene Zienbuis, nieuw en schoon,

Zyne neerstigheid ten loon.

Het schuift ze beurtlings wyder, nader,

En lonkt, door 't uitgebogen glas,

Langs de eene, dan langs de and're zyde,

Op mensch en huis, en veldgewas.

Wel, vriendje, zyt gy nu niet blyde?

Zegt vader; dat is schoon! niet waer? -

Ja, vader; maer die Verrekyker

Is lasteraer of vederstryker;

Ik vind hem altyd logenaer.

Wat ik langs d'eenen kant beschouwe,

Schynt my al veel te groot, te wyd, te dik, te by;

En, keer ik dan langs de and're zy,

Dan, alles wordt te klein, te ver, te dun, te nauwe.

Omhels my, allerliefste vriend!

Zegt vader. Kom, dat ik u myne vreugd bewyze:

Uw' geestryke aenmerking verdient

Dat men uw billyk oordeel pryze.

Zoo ziet men, menigmael, ook in de wereld mis.

De Zienbuis wordt gekeerd op veel' hoedanigheden:

Híér pryst men boven regt en reden;

Dáér maekt men klein en ver, dat groot en nader is.