Fabelen

[p. 78]

LVIII. Het Potheeten.

Maerten was een veldeling,

Steeds gewoon het vuer te stoken;

Hy zei potheeten voor koken,

En dit was zyne oefening;

Ja, men zag hem elken morgen
Voor een' warme koeizop zorgen;

Daervoor zorgde hy altyd,

Eer hy dacht aen het onbyt,

Eer het huisgezin mogt eten.

Elk heeft woorden in zyn' staet.

Was het hout te groen, te kwaed:

‘'t Is niet goed om pot te heeten,’

Zeide Maerten half gestoord,

And're klagt wierd nooit gehoord.

Maerten en zyn buerman Lamen,
Eenen zondag, waren samen

By de vruchten, op het veld.

Tarwe, door den wind geveld,

Zag hy nat ten grond gesmeten:

‘'t 't Is een ongeluk voor my,

Ze is niet goed genoeg,’ (zeid' hy,)

‘Om er mede pot te heeten.’

Wederkeerend' langs een' kroeg,

Waer hy een' pot uitzet vroeg;

't Glas, door de weerdin geschonken,
Had hy haestlyk uitgedronken,

En hy vond den drank maer slecht;

't Welk hy straks aen Lamen zegt:

[p. 79]

 

Zyne spreuk bleef niet vergeten:

 

‘Wat zuer bier in deze kroeg!

 

Buerman, 't is niet goed genoeg,

 

Om er mede pot te heeten.’

 

 

 

Lachend' wierd die spreuk aenhoord,

 

Waerom Maerten zich niet stoort;

 

't Was zyn' zegwys in het praten.

 

 

 

Oud gebruik is kwaed om laten.