Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 77]
| |
't Water was zeer hoog geklommen
(Want de beek was zonder val),
Het bereikte eenen wal,
Waer veel' malsche Zeelten zwommen;
Allen ylden naer het diep,
Ten zy eene, die steeds riep:
Komt naer boven, grachtgenooten!
Ziet! de weg is ons ontsloten,
Och! wat water wyds en zyds!
Komt met my, maer komt in tyds;
Want, moest weêr het water dalen,
Ligt zoudt gy de kans wel falen;
Komt gy niet, 'k vertrek alléén. -
Plomp! de dwaze Zeelt was heên.
Snoeken straks, met heele benden,
Zag men om en weder wenden
Rond de Zeelt, die 't drabbig nat
Zich tot schans verkoren had:
Diep was zy daerin gekropen;
't Vroos: de sluizen gingen open,
En de meersch wierd waterloos,
Waer de Zeelt in 't slyk vervroos.
Vaek brengt nieuwsgierigheid verdriet en onheil mede;
Verloochent dezen drift, bemint gy heil en vrede.
|
|