Fabelen

[p. 72]

LIV. De Kat, de Wezel en het Konyntje.

Van een onderaerdsch kasteel,

Welk een jongbejaerd Konyntje

Viel uit 's ouders erf ten deel,

Jufvrouw Wezels troetelkindje

Maekt zich meester door verraed.

't Was op eenen lentemorgen,

Dat 't Konyntje was gaen zorgen

Voor zyn' koolen en salaed.

Na dat het berg op, berg neder,

Had geloopen wyd en breed,

Keert het tot zyn' woning weder.

Fluks geeft het een' jammerkreet,

Ziende dat in zyn paleisje

't Wezeltje gehuisvest was;

't Zegt: Neen, zoo niet, liefste meisje,

Ruim myn' woon, vertrek nu ras;

Anders roep ik al de Ratten

Van geheel het land byeen.

't Antwoord was: Die post kan vatten

Blyft er. - Gy vertrekt niet? - Neen. -

't Is myn erfgoed, zegt 't Konyntje. -

En ik lach met deze wet!

Heeft uw vaêrtje of uw kozyntje

Deze woning u bezet;

Eveneens, ik zal er blyven!

Zie, dit is myn vast besluit:

Gy moogt weenen, schelden, kyven,

Ik vertrek er niet meer uit. -

[p. 73]

 

Maer, ik zal den stamboom maken

 

Van myne afkomst en geslacht;

 

Kom, bevelen we onze zaken.

 

Aen Raminagrobis, alom te regt geacht.

 

 

 

Het was een' groote Kat, schynheilig, fyn in treken,

 

Vernuft in fieltery.... Men vindt dien voorstel goed:

 

Terstond gaet men den regter spreken;

 

Men wordt er vriendelyk ontmoet:

 

Komt nader, zegt hy hun; 'k ben door myn' hooge jaren

 

Wat doof... Komt, vrienden, nadert dan!...

 

De pleiters vreezen geen' gevaren:

 

Maer, zynde tot zoo digt, dat hy hen grypen kan,

 

De regter, in één' wenk, slaet forsch aen beide zyden

 

Zyn' scherpe klauwen uit... Het vonnis is geveld:

 

Hy zal met dezen buit zyn' buik een offer wyden.

 

Zie dáér de twisters toch gelyk te vrê gesteld.

 

 

 

Zoo varen somtyds in onz' dagen

 

De kleine vorsten, die aen groote raed gaen vragen.