Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 74]
| |
Zoo voor Duif als Ende en Hoen.
Duiven, straks met heele benden,
Dykgraef Woerd met al zyne Enden,
Zag men ylings derwaerts spoên,
En terstond begon men te eten.
Meester Haen, met zyn geslacht,
Wierd vergeefs sinds lang verwacht;
Hy had zyne kans verzeten.
Toen men riep het middaguer,
Was hy ginds, by buermans schuer.
Hooge hagen, wyde grachten,
Deden langer hem verwachten;
Daer hy nergens doortogt vond,
Moest hy langs de hoefpoort rond.
Eindlyk kwam hy aengetreden,
Hevig knorrend, niet te vreden,
Omdat men niet had gewacht
Naer heer Haen en zyn geslacht.
Weinig bleef er nog te lekken;
De Enden moesten straks vertrekken:
Allen vlogen in den wal;
En de Duiven moesten al
Voor zyn schelden, dreigen, vloeken,
Op het dak een' schuilplaets zoeken.
Eene Duif, die op den nest,
Durend' 't noenmael, had gezeten,
Ylde neder, om de rest
Van de kruimelingen te eten.
Aenstonds wierd zy door den Haen
Op het hevigste aengegaen:
Spuis der aerde! helgebroedsel!
| |
[pagina 75]
| |
Onbeschaefde woeste Duif!
Kom! ik pluim u kop en kuif! -
't Duifje straks verlaet zyn voedsel;
Maer de Haen ging hevig voort:
Hebt gy dan my niet gehoord?
Fluks omlaeg! ik kom u dagen
Daedlyk tot een tweegevecht....
Hoe! gy zoudt de kans niet wagen!
Dan verliest gy eer en regt...
'k Zal den keus u overlaten,
Schryf gy zelv' de wapens vóór:
Met den bek of met de spoor;
Maer geen' weig'ring kan híér baten;
Een van ons moet aenstonds dood:
Neem maer uw' getuigen mede.
't Galloos Duifje zegt: Geen nood!
Gy mint twist; maer ik min vrede.
Alwie wys is, oordeelt ligt,
Wie van ons kent best zyn' pligt.
Twist baert onheil, vrede zegen;
Ik vind eer en regt gelegen,
Min in uwe uitnoodiging
Dan in myne weigering. -
Teeder Duifje, uwe reden
Is voorzigtig en gegrond.
Gelukkig waerlyk, zoo men heden
Meer Duiven en min Hanen vond.
|
|