|
| |
| |
| |
LIII. De Dierenpest.
Een' ramp die schrik en dood verspreidt,
Ramp, in des hemels grimmigheid,
Gebaerd, om de euveldaên des aerdryks te bestraffen:
De pest, (wyl ik haer noemen moet,)
Die, in één dag, den hellevloed
Kan duizend reizigers verschaffen,
Woedde op der wereld dierenkring.
Schoon menig dier de dood ontging,
Zy waren al te mael geslagen.
Men zag hen op geen' prooi meer jagen:
Geen Vos noch Tyger, Wolf noch Beer
Kwam, als voorhêen, het Lam bespieden;
Geen' spys wekt hunnen eetlust meer.
Men zag de Tortelduif 't onzalig woud ontvlieden,
Waer alle vreugd en heil verdween,
En nu, een' hel van rampen scheen....
De Leeuw doet zynen raed vergaedren;
En straks ziet men de dieren naedren.
De goede koning spreekt hen aen:
Hoort, vrienden! 't onderwerp van onz' beraedslagingen:
Wy zien ons door de Goôn met yz'ren geesels slaen;
Gy weet wat wreede folteringen
De dieren dagelyks ondergaen:
Hiervan is de oorzaek onze misdaên toe te schryven.
Die stand van zaken kan niet blyven.
Myn voorstel is, dat die, wiens kwaed
Trok over ons der goden haet,
| |
| |
Aen hen word' levendig ten offer opgedragen.
Zoo strenge boetpleging zou zeker hun behagen:
Elk wierd waerschynlyk haest hersteld;
Want, de geschiedenis vermeldt,
Dat men, in diergelyke kwalen,
Slechts by de goden troost kan halen.
Dat elk dan ga in zyn gewis,
Regtzinnig onderzoek' waerin hy pligtig is,
En al zyn zondig kwaed belyde.
Ik stel my zelven niet ter zyde,
'k Zal eerst beginnen; hoort my aen:
Ik heb myn' snoeplust vaek voldaen:
'k Heb twintig schapen opgeëten,
En zes mael, meer of min, den herder doodgebeten,
Uit enkel' grimmigheid en haet:
'k Belyde met berouw myn kwaed;
Dat elk, als ik, zyn' schuld verklare,
En dat men eindelyk den schuldige niet spare.
De Vos treedt nader, en hy zegt:
Uw voorstel, sire! is goed en regt;
Maer uw' belydenis moet ik al veel verzoeten!
Zoudt gy het bloed der schapen boeten?...
Neen! neen!... dit is geen kwaed! 't verstrekt hun tot veel eer
Dat gy hen eten wilt... Wat aengaet nu den herder:
Die twyfelmoedigheid, o koning! gaet nog verder;
Wel! die verdiende nog veel meer!
Hoe! zyn 't de herders niet, die vaek zich meester maken
In uw geduchte ryk, en u en ons verzaken?
Nu spreekt de fleemer zyne biecht,
Waerin hy schaemtloos, tastbaer liegt.
| |
| |
Voorts worden duizend yslykheden
Door Tyger, Wolf en Beer beleden;
Doch, neen,... hun aenzien is te groot:
Ze ontsnappen allen aen de dood;
Zelfs Bulhond, ondanks zyn' gebreken,
Weet zich voor 't offer vry te spreken.
Thans komt de beurt des Ezels aen;
Hy zegt: Het is my leed hetgeen ik heb misdaen;
Want ik herinner my, dat ik, drie jaer geleden,
Eens, in den Monikmeersch, dien ik voorby moest treden,
Door honger en gelegenheid,
Gewis door nikkers voorbereid,
Een mondvol maeigras heb gestolen. -
Elk riep: Zoo bleef de kiem verholen
Van aller dieren ramp en druk!
Foei! snoodaerd! foei! gy wrocht ons aller ongeluk!
Wat schelmdaed! groote goôn! wie heeft zulks ooit geweten!
Welhoe! eens anders gras opvreten!!!...
De Wolf leest, onverwyld, des Ezels vonnis af,
Verklaert hem pligtig, meldt de straf:
De dood!... de dood alléén, kon zulke snoodheid boeten....
Men legt des Ezels hoofd weldra voor 's Ezels voeten.
Zoo maekt de aenzienlykheid, die 's regters brein verwart,
Den zwarten ryke wit, den witten arme zwart.
Kleine dieven ziet men knoopen;
Groote dieven laet men loopen.
|
|
Auteursrechtvrij