Fabelen

LI. De Leeuw en de Mug.

Weg, dwergje! weg van híér! verachtlyk spuis der aerde!

Zoo sprak de Leeuw het Mugjen aen,

't Welk stout den oorlog hem verklaerde. -

‘Verban,’ (zegt het,) ‘den dwazen waen,

Dat ooit uw eernaem my doet beven!

Ik dwing door myne heerschappy

Den Os die grooter is dan gy.’

Fluks wordt de stormtoon aengeheven,

En hiermede eindigt het gekyf.

Het Mugje valt den Leeuw op 't lyf,

En byt zyn' ruwig' huid zoo vinnig,

Dat hy verwoed, en, als uitzinnig,

De lange manen schudt, den steert afgryslyk krolt.

Elke oog schiet vlammen uit: hy schuimbekt, briescht en grolt

[p. 67]

 

Zoo forsch, dat dáér omtrent de dieren zich verdringen,

 

Al sluipende in hun hol terug:

 

En al die angst en schrik is 't werk van eene Mug,

 

Van een' wanschapen vlieg.... die toch kan vorsten dwingen.

 

 

 

De Leeuw, wiens woede ryst ten top,

 

Kneust ysselyk zich zelv' den kop,

 

En, ondanks zyne muil en klauwen,

 

Hy durft zich verder niet vertrouwen;

 

Hy wykt, bebloed en gansch ontsteld,

 

Met oneer en verlies, uit 't veld.

 

Het Mugje, op 't hoogst verblyd, gaet thans alom vertellen

 

Zyn' zege, aen zyne luchtgezellen;

 

't Ontmoet op zynen weg de web van eene spin,

 

En vindt er 't einde van zyn' vreugd en leven in.

 

 

 

Dit moet u tot een' les verstrekken:

 

De minste vyand baert al dikwyls 't grootste kwaed;

 

En, die zich eenmael wist aen 't grootst' gevaer te onttrekken

 

Weet niet of hy niet eens in mind'ren nood vergaet.