Fabelen

XLVII. De Uil.

Burger Uil woont op den toren,

Op den toren van de kerk;

Op die woon zoo hoog als sterk

Heeft hy niet zyn regt verloren,

Zoo als de and're vogels al,

Welke om hun te luid geschal,

Slapen moeten op de twygen

Van de boomen of in 't dak:

't Is omdat baes Uil kan zwygen,

En nooit onbezonnen sprak.

De and're vogels, om hun praten,
Moesten al de kerk verlaten;

En geen wonder: hunne tael

Stoorde er velen, menigmael.

Raven krasten. - Ondertusschen
't Schadelyk gebroed der Musschen

Riep: Dief! dief! naer groot en kleen.

Last'ren is de Musch gemeen:

Alle booze, nooit te vreden,
Zal elks faem met voeten treden.

[p. 63]

 

Dan deed dwaze Weduwael

 

Ieder lachen om zyn' tael.

 

Duiven durfden roek'lend ronken.

 

Boertje Vink, door gekheid dronken,

 

Zong en herzong steeds zyn lied

 

Van: Schink, klink, drink, joostje wiet.

 

Op den pastor en den koster,

 

Als de stille Pater noster

 

Aen de baer gelezen wierd,

 

Wierd er door de Kauw getierd.

 

Kerkbaljuw en roededrager,

 

Schatman, klokkenist en vager

 

Zyn begrimd door zwarte Kraei,

 

Bont genaemd door de Ekstergaei.

 

De koralen, in hunn' zaken,

 

Hooren zich door 't Meesje laken,

 

Het riep driewerf: Zie die twee!

 

Burger Uil, bedaerd, gedwee,

 

Eeuwig vyand van het spreken,

 

Blaesde pst. - En, op een teeken,

 

Joeg men al de vogels heên,

 

Al - ten zy baes Uil alléén.

 

 

 

Wee aen hem die niet kan zwygen!

 

Die veel spreekt, en weinig denkt;

 

Waerheid, deugd en vriendschap krenkt,

 

Moet steeds stank voor dank verkrygen.