Fabelen

[p. 61]

XLVI. De Eikel en de Pompoen.

God, die en aerde en hemel schiep,

Hy, die het al in wezen riep,

Toont zyne wysheid in zyn' werken,
Zoo gy uit dit verhael zult merken.

Een kinkel, die zyn' noenrust nam,

Zag een' Pompoen zyn leger naken:

‘Wat groote vrucht! wat kleine stam!

Wat wilde toch de Schepper maken,

Toen hy dit dus heeft toebeschikt?

Zoo groote vrucht hangt aen een lootje!
En dáér, die eik draegt slechts een nootje!

Wel, ik had daerop niet gemikt:

'k Had den Pompoen aen d'eik gehangen,
En de Eikel kon zyn' plaets vervangen!

Zoo had ik de evenredigheid

Doen in de wereldschepping pryken;
De vrucht kon aen den boom gelyken:

Was dit geen heerlyk onderscheid?’

Neuswyze gek! 't is te beklagen,

Dat u de schepping vooren ging;

Wat heerlykheid! wat zegening!

Of liever, wat al ramp en plagen

Hadt gy in 's werelds kring vermeerd,

Zoo de ondervinding u haest leert.

Gelegen onder de eikentwygen,

Voelt hy een' Eikel nederzygen

[p. 62]

 

Op zynen neus... Nu roept hy uit:

 

Ei! 'k ben veranderd van besluit,

 

Gods wysheid streeft myn brein te boven;

 

'k Moet haer met aerde en hemel loven!

 

Was de Eikel een Pompoen geweest,

 

Ik had voor mynen kop gevreesd.