Fabelen

XLIV. De Appelboom.

Een tuinier had op zyn land

Eenen Appelboom geplant,

Hem geënt, sinds zeven jaren,

Jaerlyks hem gemest, gesnoeid.

Hy was reeds zeer hoog gegroeid,

Haest moest hy hem vruchten baren;

Maer een jonge Canada

Van zyn' buerman kwam zoo na

Met zyn' wortels, met zyn' takken,

Dat de boom van den tuinier,

Door den gragen Popelier,

Wierd verdrukt door ongemakken.

[p. 60]

 

Men verplant hem in den herft:

 

Maer de droogte, vorst en winden

 

Komen al zyn zap verslinden,

 

En de boom verkwynt en sterft.

 

 

 

Hy, die wilt een' ramp vermyden,

 

Vaek zal grooter' rampen lyden.