Fabelen

XLIII. De Dood en de Houthakker.

Een oude sukkelaer, met hakhout overladen,

En zuchtend onder 't juk dat kruin en schouders prangt,

Trekt naer zyn' strooijen hut langs enge kronkelpaden,

Waer kwynend doodsverdriet hem 't lydend hert bevangt.

Hy wilt,... hy kan niet meer,... zyn' vracht,... zyn' rampspoed dragen.
Hy werpt zyn' mutsaerd af,... zit neêr,... herdenkt zyn' dagen...

Wat was ooit zyn genot, dan last en slaverny?

Was immer sterveling ellendiger dan hy?

[p. 59]

 

Zeer dikwyls zonder brood, en altyd vol van zorgen;

 

Zyn' vrouw, zyn talryk kroost, de lieden die hem borgen,

 

Het krygsvolk, de karwei, de schatting van den staet,

 

Vertoonen hem den ramp in vol- en overmaet.

 

 

 

Hy roept de Dood... zy komt, zy doet den lyder trillen. -

 

Wat wilt gy? zegt zy hem. - Ach! 't geen ik slechts zou willen,

 

Is... dat gy toch dit hout weêr op myn' schouders laedt.

 

 

 

De dood heelt alle folteringen;

 

Maer, liever nood

 

Dan dood,

 

Is 't spreekwoord aller stervelingen.