Fabelen

XLII. De Twee Reizigers.

Thomas en Lubin te samen

(Groote vrienden, die te voet

Langs den steenweg stadwaerts kwamen),

Praetten even wél gemoed,

Wanneer zich aen Thomas oogen

Opdoet eene beurs vol geld,

't Welk hy aenstonds niet en telt,

Maer wist stiltjes weg te droogen.

De blyde Lubin zegt: Voor ons! wat groote schat! -
't Geen vrekaerd Thomas niet bevat:
‘'k Heb dit geld alléén gevonden;
Ik ben niet aen u verbonden:

Myn geliefde vriend,’ zegt hy,

‘Zeg voor ons niet, maer voor my.’

Thomas gaet blymoedig henen;

Lubin volgt hem boos en kwaed:

Maer, wanneer nu op de straet

Dieven uit het bosch verschenen,

[p. 58]

 

Dan verkeert welhaest het spel

 

Tusschen hem en zyn gezel.

 

 

 

Thomas, vol bekommernissen,

 

Roept: Wy zyn verloren, vriend! -

 

Lubin zegt: Gy kunt ook missen:

 

Wy, is 't woord niet welk híér dient;

 

Zeg vry: Ik, 't zal beter passen.

 

Lubin vlugt door bosch en veld;

 

Thomas ziet zich overrassen,

 

En berooven van zyn geld.

 

 

 

Die door zelfsliefde is bezeten

 

In zyn' welstand en geluk,

 

Zal van ieder zyn vergeten

 

In zyn' tegenspoed en druk.