Fabelen

XL. De Ezel, het Hondje en zyn Meester.

Wil uw' begaefdheên wél besteden,

Doe nimmer 't geen u niet wél staet,

Opdat ge in geen' gelegenheden

Het voorwerp wordet van elks smaed,

Als hy die zynen heer met heuschheid wilde onthalen,
En zyne groetenis met slagen zag betalen.

Een Ezel zag sinds lang een Hondje afgunstig aen,
Dat altoos met Mynheer en Jufvrouw uit mogt gaen,
Zelfs in hunne armen wierd gedragen.

Hoe! zegt hy, dit bedorven dier

Maekt alle dagen goede cier,

En ik kryg nimmer iets.... dan slagen,

Schoon ik steeds werke zonder rust.

Wat doet dit Hondje? 't Pootje geven,

En dan wordt het gestreeld, gekust;

Dat kan ik ook. - Hy proeft zoo even:

[p. 56]

 

Juist komt de Meester vrolyk aen.

 

De Lomperd wilt hem tegengaen,

 

En schreeuwende op de schouders springen.

 

Mynheer, gansch niet voldaen van zulke liefkozingen,

 

Roept Maerten Knobbelstok, die luttel tyds vertoeft.

 

Als Langoor dezen stokvisch proeft,

 

Die hem ter degen niet kon smaken,

 

Dan, en dan eerst, wilt hy verzaken

 

Een' heuschheid die zeer wel het streelend Hondje staet,

 

Maer toch geene Ezels af en gaet.