Fabelen

XXXVIII. De Eik en het Riet.

De Boscheik zeide aen 't slingrend Riet:

Gy hebt wel reden om uw noodlot te beklagen;
Een' mees valt u te zwaer om dragen;

Het minste windje, dat den vliet

[p. 52]

 

Maer ligtjes rimpelt, kan u aenstonds nedervellen.

 

Geen' stormen kunnen my ontstellen:

 

Ik beur myn' kruin omhoog, by 't guerste jaergety;

 

Ik kan de orkanen zelfs braveren,

 

De stralen van de zon trotseren;

 

't Geen stormen zyn voor u, zyn koeltjes slechts voor my.

 

Zoo gy in 't lommer van myn' malsche takken groeide,

 

'k Zou u beschutten voor den wind,

 

Schoon of Aquilon zelf op 't ruim der bosschen loeide:

 

Natuer behandelt u gelyk een basterdkind;

 

Ik vind haer jegens u wel streng, wel onregtveerdig. -

 

 

 

Uw' deernis is myne achting weerdig,

 

Zegt 't Rietjen;) 'k geloof, ze ontstaet uit goeder hert:

 

Maer 't plooijen baert my nimmer smert;

 

Want ik kan plooijen zonder breken:

 

Maer gy, gy mogt aldus niet spreken.

 

Gy hebt wel, tot hiertoe, veel' stormen uitgestaen,

 

Maer zien wy, of dit steeds u even wel zal gaen. -

 

 

 

Dit woord was nauwlyks uitgesproken,

 

Of een verwoede storm, ten noordpool uitgebroken,

 

Komt op het ruischend woud al buldrend aengesneld....

 

 

 

De Reuzeneik staet pal, en dwergtje Riet moet zakken;

 

De wind verdubbelt zyn geweld....

 

Daer kraken wortels, stam en takken;

 

De groote Boscheik ligt geveld,

 

Hy, die zyn' zware kruin verhief door lucht en wolken,

 

En met de voeten drong tot de onderaerdsche kolken.