Fabelen

XXXVII. De Vlashandelaer en de Herbergier.

Ko, een handelaer in vlas,

Die maer slecht geletterd was,

En niet cyfren kon noch tellen;

Vroeg zyn' schuld, in eene stad,

Waer hy uitgespannen had.

Hoe zag men hem de ooren stellen,

Toen de Weerd zei: O is o. -

Maer dit weet ik ook, zei Jaco;

Zeg my wat ik moet betalen. -
Zwyg een weinig, ik zou falen,

Zei de Baes. - Hy rekent voort.

[p. 51]

 

Dan wordt door Jaco gehoord:

 

Vier mael acht is twee en dertig;

 

Ik stel twee en, houde dry. -

 

Waerlyk! dief zoo openhertig

 

Vond ik nimmer, Baes, als gy!

 

Welke slimheid in het tellen!

 

Drie behouden, en twee stellen!

 

Zie dáér geld!... houd het maer al!

 

Hael myn' peerden uit den stal,

 

Span die aenstonds vóór den wagen!...

 

Neen, dat kan ik niet verdragen:

 

Stelen daer men 't hoort en ziet!

 

'k Zal 't aen heel de wereld zeggen! -

 

 

 

Wat de Weerd hem zeide of niet,

 

Om zyne onschuld uit te leggen,

 

Onze koopman bleef gestoord,

 

En hy reed al morren voort.

 

 

 

Ongeleerden moet gy zwichten:

 

Spreek hun zoo dat zy 't verstaen;

 

Of zy blyven in den waen

 

Dat men hun een' tand wilt ligten.