Fabelen

XXXVI. De Vermomde Wolf.

Een Wolf, die zelden nog een' prooi

Bekwam in buermans schapenkooi,

Wilde, om door list daeraen te raken,
Een' nieuwe persoonaedje uitmaken.

Hy dost zich als een' herder uit:

Een lange rok bedekt zyn' huid,

Een' stok moet hem tot staf verstrekken,

De doedel hangt hem aen de zy;

Om heel zyn' toestand te voltrekken

En te gelukken, wenschte hy,

Te zien op zynen hoed geschreven:
‘Ik ben Guillot, der schapen heer.’
Zoo uitgerust, en aengedreven

Door snoeplust, trad hy stiltjes neêr.

[p. 50]

 

Guillot, de ware gids, lag op het gras te slapen,

 

Zyn trouwe hond sliep nevens hem,

 

Ook sliep het meestendel der schapen.

 

Nu poogt de valschaerd ook de stem

 

Des echten herders na te maken;

 

Maer zyn gehuil doet fluks ontwaken

 

Den gids, den huerling en den hond;

 

Zy ploffen gauwdief op den grond,

 

Die, gansch belemmerd door zyn' kleêren,

 

Noch vlugten kan, noch zich verweren.

 

 

 

Al schuilt een Wolf in 't lammervel,

 

Hy blyft toch Wolf, begrypt het wel;

 

Gy zult door woorden of door werken,

 

In wolven wolvenaerd bemerken.