Fabelen

XXXI. De Nachtegael.

Om de schoonheid zyner zangen,
Wierd een Nachtegael gevangen

En verwezen tot de muit.

Vriendje hoorde dáér 't gefluit

Van gevangen' spreeuwen, vinken,
Hem eerst ruw in de ooren klinken:

Maer, eerlang, de barsche toon

Scheen min leelyk, - eindlyk schoon;

[p. 43]

 

En 't verdwaelde, zinloos gekje

 

Stemde zelf 't bekoorlyk bekje,

 

Reeds, op vreemde en slaefsche tael.

 

 

 

Het wierd Mei. - De Nachtegael

 

Was de vangenis ontweken;

 

En, in onze wereldstreken,

 

Wierd het hemelzoet akkoord

 

Van zyn' broeders weêr gehoord.

 

 

 

Haest vindt hy zyn' nestgezellen,

 

En wilt veel aen hen vertellen;

 

Maer, een' tael vol weidschen tooi,

 

Riekend naer de vogelkooi,

 

Moest de vrye zang'renkooren

 

Wreed vervelen, hoogst verstooren:

 

Eene tael, zoo styf en stram,

 

Riep men, veroneert uw' stam!

 

Gy moet u die spraek ontwennen,

 

Eer wy u voor broeder kennen:

 

Zyt gy waerlyk Nachtegael,

 

Spreek der Nachtegalen tael.

 

 

 

Belgen! wilt gy Belgen blyven,

 

Blyven een zelfstandig volk;

 

Uwe landtael zy de tolk,

 

In het spreken, in het schryven,

 

Van uw vaderlandsch gedacht.

 

 

 

Volgt uw edel voorgeslacht!