Fabelen

XXIX. De Haen en de Vos.

Frits, een Haen van rype jaren,
Fiks in vossenlist ervaren,

Zat dáér schildwacht op een' tak;

Toen een Vos, hem naedrend, sprak

Op een streelend honingtoontje:
O Galenus waerdste zoontje!

Kom omlaeg, want dezen stond

Is voorwaer het vrêverbond,

[p. 40]

 

Tusschen onz' natuergenooten,

 

Onweêrroepelyk gesloten;

 

Vossen, Hanen, nu voortaen

 

Gaen elkaêr ten dienste staen,

 

En der eendragt gunsten smaken.

 

Ik kom u dit kenbaer maken,

 

Kom my kussen.... maer met spoed;

 

Want ik aenstonds henen moet,

 

Opdat ik al kort en bondig

 

Straks den vrede alom verkondig';

 

Doch, eerst kussen wy elkaêr.

 

 

 

Aenstonds kom ik naer beneden,

 

Ik ben uiterlyk te vreden,

 

Zegt de Haen, om deze maer,

 

Die gy zelf my komt verkonden.

 

Ik zie ginds een' koppel honden,

 

Vlug en sterk, die ons gewis

 

Van de vrêverbintenis

 

Breeder komen onderrigten.

 

 

 

Als de Vos dit had gehoord,

 

Zei hy: Ik moet aenstonds voort;

 

'k Zal de naeste reis u kussen.

 

Fluks trok hy zyn' waggen op,

 

En hy sprong in den galop,

 

Midden door de takkebussen,

 

En van dáér in 't kreupelbosch.

 

 

 

Onze Frits loech met den Vos,

 

Die beangst was om zyn liegen:

 

Men lacht met regt, als men bedriegers kan bedriegen.