Fabelen

[p. 38]

XXVIII. Het Verschalkte Muisje.

Op den zolder van een' bakker,

Woonden muizen, magtig veel.

Dagen, nachten, even wakker,

Liepen zy door graen en meel,

Welk zy lustiglyk vertienden.

Allen wierden dik en vet.

Maer, des bakkers huisbedienden

Had een' muizeval gezet;

En tot lokaes, aen een haekje,

Hing een lekker stukje spek;

't Geen een baerdloos Muizesnaekje

Trok het water in den bek:

‘Van dit vleesch wil ik toch proeven,’

Zei het tot zyn' besten maet. -

Die hem antwoordt: 't Is verraed!

O! die stap zal u bedroeven!

Hebt gy híér gebrek aen spys?

Eet uw' buik vol, en zy wys!

Wil die val niet binnentreden,

Of gy loopt het grootst' gevaer:

Vrees der menschen listigheden,

Welke, geloof my, voorwaer,

Ons steeds leed en onheil brouwen. -

't Zinloos Muisje zei: Ik zal

My myn opzet nooit berouwen;

En zoo trok het in de val.

Maer, zoodra men 't vet genaekte,

't Knipje sprong, de val viel toe:

Zoo dat 't Muisje 't spek niet smaekte;

't Riep: O maetjes! helpt!... wel hoe?

[p. 39]

 

Zal my niemand bystand bieden?...

 

Ach! ontfermt u, goede lieden!

 

Zyt bermhertig toch met my!

 

Ik verzaek voor eeuwig 't snoepen;

 

Redt my uit myn' slaverny! -

 

 

 

Maer, vergeefs om hulp geroepen:

 

Niemand komt dan bakkers knecht,

 

Die al lachend tot hem zegt:

 

‘'k Heb u vast.’ - 't Verschalkte Muisje

 

Draegt men mede in 't vangenhuisje;

 

En wanneer kwam het er uit?...

 

Vrienden, oordeelt.... en besluit.

 

 

 

Lieve jeugd! wil u bezinnen,

 

Eer het onheil is ontstaen:

 

Allen die 't gevaer beminnen,

 

Zullen in 't gevaer vergaen.