Fabelen

XXVII. De Grysaerd en de drie Jongelingen.

Een achtbare ouderling van viermael twintig jaren

Plantte eenen boom op zynen grond.

Drie Jongens, die, ten zelfden stond,

Getuigen zyner werking waren,

Verstoutten zich den goeden man

En zyn' gewone zorg te laken.

Zeg ons, Peetom, wat wilt gy maken?

(Zoo schertsen zy,) hoe! waent gy dan

Nog vruchten van dien boom te plukken?

Of wordt gy kindsch? wat zot bestaen!

Geloof gy, dat het u zal lukken

D'aertsvaders leeftyd na te gaen?

[p. 37]

 

Waerom u met dit werk beladen?

 

Wat kan dat jong plantsoen u baten of u schaden?

 

Tel op de toekomst niet; dit past maer ons alleen. -

 

 

 

Het past u ook niet, zegt de Grysaerd, vol van wysheid;

 

Uw lot en 't myne zyn gemeen:

 

De toekomst staet niet vast, voor jongheid noch voor grysheid;

 

De hand des noodlots speelt met s' menschens levenstyd.

 

Wie weet, wien eerst van ons het graf wordt toegewyd?

 

Geen enkel oogenblik is zeker voor ons allen;

 

En, moest ik eerstdaegs vóór de wreede doodzeis vallen,

 

Myn kroost zal my de vrucht des booms verschuldigd zyn.

 

(Men moet aen 't nageslacht ook denken.)

 

Dit uitzigt is een' vrucht, schoon of een' vrucht in schyn,

 

Een' vrucht die my alreeds kan 't zoetst genoegen schenken;

 

Ik smaek die heden, en misschien meer dagen nog.

 

'k Ben oud, en gy zyt jong; maer zegt: Wie weet er toch,

 

Of gy my in het graf niet haest zult vergezellen?

 

Of ik niet menig jaer zal op uw' grafsteên tellen? -

 

 

 

En de oude man sprak waer... Want de eerste van de dry

 

Zeilt naer America; verdrinkt na luttel' dagen.

 

De tweede trekt ten stryd', en wordt welhaest verslagen.

 

De derde ent eenen boom, valt neêr, en sterft er by.

 

De Grysaerd heeft voor hen zyn' rouwstem aengeheven,

 

En diep in marmeren steen gedreven:

 

‘De mensch mikt,

 

Maer God schikt.’