Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
[pagina 34]
| |
Die, op een ryzig, tenger steeltje
Een' één'gen, yd'len kelk verhief:
't Viooltje, ootmoedig, 's engels beeldje,
Had toch de Tulp van herten lief.
Al zweeg men van zyne ambergeuren,
Sprak elk van 't maeksel en de kleuren
Der trotsche, rykgekleurde bloem;
't Benydde niet der Tulpen roem:
En, als het zag haer glans verdooven,
Haer blaedjes, een voor een, vergaen,
Verslensd aen zynen voet verstoven,
Het plengt er treurig op een' diamanten traen.
Wie ongevoelig is voor 's naesten ramp en lyden,
Miskent eene allereêlste deugd;
Leer uit dit voorbeeld, lieve jeugd!
Ook steeds den drift der afgunst myden.
|
|