Fabelen

XXV. De Kat en de Hond.

Wat heeft ons Katje? zei de Hond;

Aldus met roerlooze oogen turen!
Zoo moedloos pruilen uer by uren!

Myn beestje, zyt gy niet gezond?

Gy, steeds zoo mal, zoo vol van grillen,
Zit dáér als dood.... Wat mag u schillen?...

De Hond, die toch geen antwoord kreeg,

Ging aen; en 't Katje keek en zweeg;

[p. 35]

 

Het zat op eene muis te loeren,

 

Die het, na veel geduld, toch ving:

 

Waerna het in de keuken ging,

 

Om weêr zyn' grapjes uit te voeren.

 

 

 

De Hond verwonderd zei: Wel hoe!

 

Reeds dartelt gy weêr bly te moê,

 

Zoo los en grillig als voordezen?

 

My dunkt, gy zyt wel ligt genezen! -

 

 

 

Ik was niet ziek, zei slimme Kat,

 

Wanneer ik dáér zoo stiltjes zat;

 

Dan zorgde ik slechts voor myn' belangen:

 

Ik wilde dáér een muisje vangen;

 

En, die niet stil zit, krygt ze niet.

 

 

 

Zy zyn niet altyd stil, die men voor stil aenziet;

 

Het oude spreekwoord wordt nog veeltyds ondervonden:

 

Het stilste water heeft ook vaek de diepste gronden.