Fabelen

XXIII. De Ezel en zyne Meesters.

Een Ezel maekte goede cier

In dienst by eenen groenselier:

Doch kwam by 't Noodlot zich beklagen,

Dat men, vóór 't kraeijen van den haen,

Hem alle dagen op deed staen,

Om groensels naer de markt te dragen.

Het Lot, begaen met zyn verdriet,

Verstoot des Ezels bede niet:

Een huidevetter komt hem koopen.

Verandering behaegt; maer vaek voor korten duer!
De vellen woegen zwaer, het hooi was hard en zuer,
En, met een' yd'le maeg, moest Langoor rustloos loopen;

Geen wonder klaegt hy nu nog meer!...

[p. 33]

 

Och! had ik, zei de sul, myn' eersten meester weêr!

 

Dáér kreeg ik wortels, malsche klaver;

 

Híér kryg ik slagen meer dan haver....

 

Och! mogt ik, 's morgens vroeg, weêr naer de groenmarkt gaen!...

 

De huidevetter dacht 't misnoegde dier te vlaên,

 

Wanneer een koolbaes zich den Ezel aen kwam schaffen.

 

 

 

Dáér ging het erger nog! min eten, meerder' straffen,

 

Zoo hy de koolvracht niet, (hoe zeer zy drukte en woeg,)

 

Op nauwgezetten tyd tot haer' bestemming droeg.

 

Thans valt hy meer dan ooit aen 't klagen.

 

Hy komt by 't Noodlot weêr een' and'ren meester vragen;

 

Maer Langoor wordt niet meer verhoord:

 

Die al te lastig is, verstoort.

 

 

 

Zoo leven, hedendaegs, een telloos tal van menschen,

 

Die, by het zoetst genot, nog vinden iets te wenschen.

 

Elk waent zyn' eigen last vervreemd van wedergâ:

 

Men denkt niet rypelyk eens anders nooden na.

 

 

 

Die veel verandert in hantering, handel, plaetsen,

 

Wordt vaek een speelbal, dien Fortuin zal nederkaetsen:

 

Te vrede zyn in zynen staet,

 

Is een geluk dat geld en goed te boven gaet.