Fabelen

[p. 31]

XXII. De Wolf en het Lam.

De sterkste wint steeds overal:

Dit tuigt wat ik verhalen zal.

Dáér, waer een zilv'ren beekje stroomde,

Al kronk'lend door het somber woud;

Dáér, waer een Wolf van schapen droomde,

En zich verborg in 't ryzig hout;

Kwam zich een Lammetje verkoelen,

Zyn' dorst verzaden aen den vliet.

De Wolf, die 't arme diertje ziet,

Vaert uit: Wel hoe! híér komt ge u spoelen,

Verpesten 't geen ik drinken moet?

Verwaten dier! dien overmoed

Zult gy betalen met uw bloed.

Het Lammetje begon te beven,
En riep: Spaer myn onschuldig leven,

O vorst! ik sta híér op het droog;

Ik roer geen korrel zands omhoog,

'k Heb tegen u geen kwaed bedreven!

De wreedaerd vaert geweldig voort:

Gy hebt my sedert lang gestoord,

Ik kan uw' smeeking niet verhooren;
Gy hebt 't voorleden jaer, myne eer en faem gekrenkt,

't Geen gy gewis nog wél gedenkt? -

Och! dan was ik nog niet geboren! -

Was 't gy niet, 't was uw broeder dan. -
Een' zaek die ook niet wezen kan,

[p. 32]

 

Want nimmer had ik eenen broeder. -

 

't Was dan uw vader, uwe moeder,

 

Of iemand uit de schapenbend;

 

En 't is my maer te wél bekend,

 

En 'k heb het dikmaels ondervonden,

 

Dat gy, uw herder en uw' honden,

 

Myne eer, ja zelfs myn vel niet spaert!

 

Ik wil my van dien hoon thans wreken. -

 

 

 

Nog nauwlyks hield hy op van spreken,

 

Of, zonder verder pleit, lag 't Lammetje ter aerd'.

 

Het arme dier wierd dood gebeten,

 

En door den dwingland opgevreten.