Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 30]
| |
Hy had eene Vink gevangen,
En hy hield die in zyn hand,
Toegesloten zonder prangen.
Hy scheen Croesus van ons land!
Men was eene muit gaen koopen,
Een' fontein en vogelzaed.
Ferdinand komt toegeloopen:
‘Laet my zien.’ - ‘Ja, inderdaed!’ -
‘Laet my toch wat nader kyken!
Druk uw' hand zoo niet op hem!
Laet my eens zyn' pluimpjes stryken!’
‘'t Zoete beestjen is al tem!’
Al dit eijen, al dit streelen,
Kon het Vinkje maer vervelen:
Het gevoelt zyn' vlerkjes los,
En vliegt straks weêr naer het bosch:
Waerom Jan zoo als zyn broeder,
Beiden kryten even zeer.
Op hun kermen, komt de moeder,
Zeggend': Kindren, weent niet meer!
Er zyn nog wel twintig vinken
In den hof en op het veld;
'k Zal haer allen herwaerts winken,
Zyt toch om geen Vinkje ontsteld! -
Ik had liever, zonder liegen,
Moeder lief, zegt Ferdinand,
Éénen vogel in myn hand,
Dan de twintig die dáér vliegen.
|
|