Fabelen

[p. 26]

XVII. De Hert en de Wyngaerd.

Eigen schuld, gezochte plagen,

Moet men zeker meest beklagen.

Een Hert, in 't open veld, door jagers overrast,

Verschuilt zich in een' tuin, waer frissche wyngaerdblaêren,
Hem strekkend' tot een' schans, voor ramp en leed bewaren.

't Gevaer is nauw voorby, wen zich de Hert vergast

Op 't malsche groen, dat hem voor nood en dood kon sparen.

't Gerucht van 't krakend loof,

Dat vóór hem henen stoof,

Doet ras den Hert ontdekken.

Daer zyn de grage jagers weêr,

Die spoediglyk den tuin betrekken:

Nu vindt de Hert geen' vryburg meer!

Door honden uit zyn' schans gesteken,

Treft hem een' doodelyke schoot....

Hy valt, gekwetst door 't moordend schroot,

En roept: ‘O Wyngaerd! zie u wreken:

Ondankbaerheid ontvangt híér welverdiende straf!

Ik zelf verslond uw loof, dat my híér schuilplaets gaf;

Helaes!...’ en meer kon hy niet spreken.