Fabelen

XVII. Bertje en Stientje.

Stientjes vader was gestorven,

't Zat by 't lyk, en weende en bad.

Koddig Bertje, Stientjes speelmaet,

Speelde vrolyk met de kat,

En kwam aen het venster lonken,

Door een spleetje der gordyn;

Stientje liet hem toch niet kyken. -

‘Dit zal niet vergeten zyn!’

Riep ons Bertje verontweerdigd;

‘Wees verzekerd, stoute Stien!

Als myn vader eens zal sterven,

Dan zult gy hem ook niet zien.’

Bertjes moeder, die het hoorde,

Zeide: Zwyg, gy stoute kind!

Bid dat vader lang mag leven,

Die u kost en kleêren wint.

Heb met Stientje medelyden,

En bedreig noch scheld hem niet;

Alle brave kinders zuchten,

Zien zy iemand in verdriet.