Fabelen

[p. 22]

XV. De Witte Beer.

Een witte Beer was, jong gevangen,

In eene diergaerde opgevoed.

Hem bleef de slaefsche keten prangen,

Schoon of hy schuimbekt, brult en woedt. -

De noordman ziet toch eens de zon van vryheid dagen:

Op reis naer eene spaensche stad,

De vangenis die hem omvat,

In 't dalen van een' berg, valt plotselings van den wagen;

De staven ploffen klinkend' neêr,

En aenstonds is de vrye Beer

In 't aengelegen woud verscholen.

De zuidenlucht behaegt hem niet;

Hy zal, zegt hy, steeds noordwaerts dolen,

Tot dat hy weêr de kusten ziet,

Waer hy het daglicht eerst zag stralen.

Hy wint, door tyd en vlyt, Europa's verste palen:

Hy komt aen de Yszee, zwemt en landt

Aen Nova Zembla's woeste strand.

Dáér wilt hy zyne reis verhalen:
‘Wat hoorde ik,’ (zegt hy,) ‘wonder' talen!

Ik zag gedierten, wild en tam.

Ik trok door Rusland en Germanje,
Door Belgie, Frankryk, - kwam in Spanje,

Waer ik de vryheid weêr bekwam.

Dáér zag ik overschoone steden,
En duizend duizend kostbaerheden;

Ik ken Europa op den duim:

[p. 23]

 

Geloof my, híér is niets byzonder,

 

Maer dáér is alles grootsch en wonder.’

 

 

 

Een landzaet schoot in kwaden luim,

 

En zei: ‘Waerom dan niet gebleven?

 

Wel! zoo behagelyk gewest

 

Moest u het zoetst genoegen geven!

 

Naer 't geen gy zegt, het was dáér best;

 

Ik zou maer wederom vertrekken:

 

Uw' hooge kennis zou u dáér tot nut verstrekken;

 

Maer híér! híér strekt ze u slechts tot schand',

 

Want gy zyt vreemdeling in eigen vaderland.’

 

 

 

Zoo mag men aen den Belg ook zeggen,

 

Die alles híér wilt wederleggen;

 

Die al wat uitheemsch is waerdeert,

 

En eigen land en tael, en zeden veroneert.