Fabelen

XIII. De Vos en de Bok.

Twee lieden, die elkaêr op geener wys geleken,
Begaven zich op reis: - de Vos vol looze streken,

En langgebaerde Bok, kort in voorzienigheid.

Zy hadden nauwlyks saêm twee mylen afgeleid,

Wanneer de dorst hen praemt een bornput in te treden,

Waer zy aen hunnen nood voldeden.

Dan zei de Vos: Myn lieve maet,

Thans hebben we onzen dorst verzaed;

Maer, zeg eens, hoe gaen wy uit dezen put geraken?...
Hoor toe: ik weet hoe wy de zaken klaer gaen maken;

Hef u eens loodregt op,

Zoo styg ik, langs uw lyf, tot boven uwen kop;

Dus zult gy my tot ladder strekken,

En, als ik ben gered, 'k zal u naer boven trekken. -

By mynen baerd! 't is wel gezeid!

(Zegt de onbedachte Bok,) ik loof uw' schranderheid;

Nooit kon ik zulk geheim ontdekken:

Zie, ik sta veerdig. - Meester Vos

Stygt uit den put, is vry en los,

[p. 20]

 

En laet zyn' medemaet aen 't klaut'ren langs de steenen,

 

En, in den diepen put, zyn' goede trouw beweenen.

 

 

 

Intusschen doet de Vos vriend Bok een schoon sermoen;

 

Bewyst hem wat hy deed, en wat hy moeste doen:

 

't Is altyd dwaes, zegt hy, zich in gevaer te steken;

 

Hadt gy maer brein in 't hoofd, als baerd aen uwen kin,

 

Nooit tradt gy eenen steenput in;

 

Gy hadt dit vochtig hol ontweken!

 

Ik ben er uit, myn vriend; zie dat ge u ook verlost,

 

En, geef den moed niet op, schoon het u moeite kost;

 

Vaerwel!.... en wil u niet bedroeven.

 

Wat my belangt, ik mag niet langer meer vertoeven:

 

'k Heb eene zaek van groot gewigt,

 

Die aenstonds dient te zyn verrigt.

 

 

 

De sluwe Vos vertrok, en liet zyn' redder zuchten,

 

Niet denkende aen zyn woord, de hulp hem toegezeid:

 

Veel' vrienden zeggen zich u steeds ten dienst bereid;

 

Maer, vindt gy u in nood, zy zullen u ontvlugten.