Fabelen

XI. De Herder en zyne Geburen.

Hansje was gewoon te liegen
En een ieder te bedriegen.

Als het by zyn' kudde was,

Om de buren te doen schromen,
Riep het: Helpt my! wolven komen! -

En de lieden kwamen ras

Met hunn' spaden, vorken, haken,
Om 't gediert' ter neêr te maken.

[p. 18]

 

Hansje loech hen telkens uit.

 

Nu, een wolf viel, tuk op buit,

 

Met zyn' jongen op de schapen.

 

Hansje schreeuwt, tiert overluid,

 

En roept: Vrienden! straks te wapen!

 

Hulp! om Gods wil! komt met een! -

 

 

 

Maer, geen enkel mensch verscheen;

 

Iedereen bleef stil en rustig,

 

En de wolven aten lustig;

 

Terwyl Hansje, vol gevaer,

 

Weenende is zyn' kudde ontweken,

 

Leerend' dat een logenaer

 

Wordt nimmermeer geloofd, mogt hy zelfs waerheid spreken.