Fabelen

[p. 17]

X. De Kwynende Leeuw.

De Leeuw, weleer gevreesd, als aerdsche god der wouden,

Kwynt, zucht nu, onder 't juk der jaren overmagt:

Het volk krygt door zyn' zwakheid kracht,

Zoo ver, dat elk bestaet met hem den spot te houden.

Het Peerd treedt nader, en geeft Sire een' harden lap.

De Stier geeft hem een' bons, de Wolf geeft hem een' knap.

De deernisweerde Leeuw lydt veel, maer wilt niet klagen;

Hy wacht Attropos komst, met taei geduld en moed:

Maer, nu ook de Ezel, op zyn' beurt, hem smaed aendoet;

‘Dit zyn toch de allerhardste slagen,’

(Zegt Zyne Majesteit, in heesche leeuwentael;)

‘Hoe! nu nog ezelshoon verdragen!!!

‘Ik sterf niet eens, maer duizenmael!’