Fabelen

IX. De Eik en het Plantsoen.

't Was lente, en feest, in veld en bosch.

Natuer, getooid in hoogtydsdos,

Wenkt, uit der vesten enge kringen,
De langbesloten' stedelingen.

Een vader, met zyn jongste kind,

Hetwelk hy ongemeen bemint,

Vindt op zyn wandelpad een boompje,
Geworteld by een waterstroompje,

[p. 16]

 

En, door de orkanen woest geweld,

 

Het topje tot den grond geveld...

 

Wat jammer! vriendje, treed eens nader,

 

En regt dit jong Plantsoen, zegt vader.

 

Het kind gehoorzaemt. Inderdaed!

 

Zie eens hoe regt weêr 't boompje staet!

 

 

 

Wat verder, lag sinds vyftig jaren,

 

Een Eikboom langs den vliet gestrekt;

 

Myn zoon, (zegt vader,) die ervaren

 

De kromme boomen regte trekt;

 

Wil nu dien scheeven Eik ook buigen. -

 

Op dezen voorstel, 't knaepje lacht:

 

O vader! zegt het kind, al had ik Samsoms magt

 

En molenmakers radertuigen,

 

Nog wierd dit te vergeefs betracht:

 

Die boom is oud en krom van in zyn' lentedagen,

 

Men moest, in vroeg'ren tyd, voor hem meer zorge dragen;

 

Nu komt híér raed noch hulp te stâ. -

 

Denk t'allen tyd deze uitspraek na;

 

Myn lieve zoon, wil hieruit leeren,

 

Van in de jongheid af te keeren

 

Al wat met regt en rede strydt.

 

Gewoonte wordt natuer, na langverloopen tyd.