Fabelen

VIII. De Twee Muilen.

Twee Muilen, langs het zelfde pad,

Trokken samen naer de stad;

De een met haver zwaer geladen,

De andre ligt, met gouden geld,

Welke, blinkend van sieraden,

In zyn ambt zyn' grootheid stelt.

[p. 15]

 

Op 't gerammel zyner bellen,

 

Springt een' rooversbende uit 't bosch,

 

Grypend onze reisgezellen.

 

Mulders Muil geraekt haest los;

 

Maer, schoon Blaeskaek zich verdedigt,

 

Wordt hem het valies geledigd,

 

En geheel het lyf doorwond.

 

 

 

Och! hoe kermt hy dezen stond!

 

‘Is dit,’ zegt hy, ‘myn' belooning!

 

Daer myn medemaet, gezond,

 

Weêr zal keeren naer zyn' woning!....’

 

 

 

't Antwoord was: Myn lieve vriend!

 

Uwe grootheid baert uw lyden:

 

Hadt gy maer, zoo als ik, een' molenaer gediend,

 

Nu zoudt gy u met my verblyden.