Fabelen
(1842)–Pieter Jan Renier–
Auteursrechtvrij
[pagina 12]
| |
Hy weet met heuschheid haer te ontmoeten,
En allervriendelykst te groeten:
‘Mejuffer, goeden dag!’ zegt hy;
‘Wat zyt gy mooi!... Geloof my vry,
Voor u moet alle schoonheid wyken!
't Gaet vast, indien maer uw gekweel
Aen uwe pluimen mag gelyken,
De hoogste lof valt u ten deel,
Gy zyt de feniks dezer wouden....’
De Raef, door dezen lof gevleid,
Gansch dronken van blymoedigheid,
Kan haren zanglust niet weêrhouden:
Maer, toen zy haren bek ontsluit,
Ontglipt haer plotselings de buit,
Die dadelyk wordt aengeslagen.
Wat kon de fleemer beters vragen?
De Vos, die 't kaesje binnenslikt,
En lachend zyne lippen likt,
Zegt: Raefje lief! daer leert gy aerdig,
Welk doelwit vaek de vleijer heeft,
Die graeg ten koste eens anders leeft:
Die les is toch dien kaes wel waerdig. -
De Raef, te spade wys, gestoord, zwoer op hare eer:
‘Nooit fopt men my door vleitael meer!’
|
|