Fabelen

[p. 13]

V. De Hoogmoedige Kikvorsch.

Een Puit zag eenen os die in de weide graesde,
Wiens hoog gestalte hem verbaesde;

En, wenschend' hem gelyk te zyn,

Blaest hy zich op, spyts leed en pyn,

En vraegt aen zyn' moerasgezellen,
Of hy zich haest gelyk kon stellen

Aen 't dier dat hy bewonderd had. -

Neen! riep men uit. - Zie daer nog wat! -

Nog geenszins! - 'k Zal nog meer my dwingen...
Klak!... hoor den Kikvorsch openspringen!

Ach! by den Kikvorsch niet alleen

Is zulke gekheid zeer gemeen;

De wereld is vervold van menschen,
Die even dwaes zyn in hunn' wenschen:

Wie zyn bereik te buiten gaet,

Bewerkt zyn eigen leed en smaed.