Fabelen

II. De Vos en de Wyndruiven.

Vosje zag een' glinting staen,

Waer er rype druiven hingen;
't Zag ze watertandende aen,
Maer het kon zoo hoog niet springen:

Geen' vergeefsche moeit' gedaen!

't Veinst dat zy hem niet behagen:
‘'k Heb die druiven niet van doen,’
(Zegt het,) ‘zy zyn veel te groen!’

Deed het niet beter dan zich vruchteloos beklagen?