Fabelen

[p. 9]

Fabelen.

I. De Honingbie en de Vlinder.

Homlend, vloog het nyvrig Bietje

Rustloos rond van bloem tot bloem,

Om er honing uit te gaêren,

Zyn gemeenebest ten roem;

Die hem nooddruft kon verschaffen,

In den strengen wintertyd.

Verder vloog de mooije Vlinder,

Met niet minder spoed en vlyt:

Maer zy gaêrde geenen honing;

Zy bedoelde alleen genugt,

En zy raekte slechts de bloempjes,

Zonder voordeel, zonder vrucht.

Als de winter loeijend aenkwam,

't Bietje leefde in overvloed;

En de Vlinder lag verhongerd,

Wierd vertreden met den voet.

[p. 10]

 

Lezer! die, om deugd te kweeken,

 

U op letterbloezem weidt,

 

Gy gelykt het nyvrig Bietje:

 

Heil voor u en zaligheid!

 

 

 

Maer gy, dwaze! die de Vlinder

 

Volgt door ydel zingenot,

 

U verwacht in later' tyden

 

Ook 't beklagelykste lot.

 

 

 

Goede lezing baert genoegen;

 

Slechte lezing, onrust, zwoegen.