Mestreechter veerskes

[p. 19]

Op de Pietersberg

Dee-n-aovend, op de berreg, waor
d'n hiemel, aoh!, zoe wied, zoe klaor,
bij volle maon, dee zèlverblond
tösse miljoene stare stond.

Deep in 't dal, d'n Eeker, blaank,
zong roesjend ziene zelfde zaank
dee klonk wie e bekènd verhaol,
iech hoort 't en verstond z'n taol.

In 't bos vaan Canne, zoe zwart wie kaol,
sleepe de raove allemaol;
e windsje leep vaan boum tot boum,
de wereld woort ene blouwe-n-droum.

Wie 'ch tao zoe op de Berreg stond,
veur al dat sjoens gein wäörd mie vond,
toen spraok m'n hart met Slivvenhier
en vond z'n wäörd in eìne kier:

‘Zegen mie land, 't heet Uuch leef!
De lui en alles, wat heij leef,
laot 't lang nog blieve wie 't waos
dat land, die stad vaan Sintervaos.’

Want dàt is Limburgs eige grond
woe 'ch jäög en vräög en sjoenheid vond.
God heet, wéér zeen iech et vaannach,
e stökske hiemel heij neergelag.

21-1-1937