Mestreechter veerskes

[p. 11]

De Beijweeg

'n Duuster nach, stèl veel de snie,
gei maonleech en gein stare mie,
en alles sleep, de stad waor leeg,
wie dao Slevrow de beijweeg deeg.
Zoe frêle, zoe klein, zoe gans allein
ging Z'in d'n duuster weg vaan 't plein -
mèh vaan de noster in Häör hand
bloonk kral aon kral wie diamant.

En zuuch, toen heet ziech in die nach
d'n Hiemel in de stad gelag:
de maon brook door, z'n helder leech
besjijnde 't wit-besnied Mestreech.
Obbins dao woort de loch zoe zach
wie e windsje in 'n zomernach,
de snie dee woort e greun tepiet
vol blomme wie in veurjaorstied.

'n Staar sjoot oet d'n hiemel neer
en nog ein en 'n ander wéér,
en woe ze vele in die nach
dao stond obbins 'nen Ingel op wach.
Tot zoe de ganse beijweeg rond
op eedren hook 'nen Ingel stond
en es Slevrow veurbij 'm gòng
klonk ziene-n-‘Ave’ of heer zòng.

[p. 12]

 

Al beijenteere, gans allein,

 

kwaom toen Slevrow weer trök op 't plein;

 

en dao, veur 't duuster kèrkportaol,

 

zong in 'nen boum 'ne nachtegaol.

 

Toen greujde rondöm Häör e leech

 

wat klaorder woort en hoeger steeg, -

 

en mèt steeg in dat leech Slevrow

 

wie 'n staar rech nao d'n hiemel tow.

 

 

 

Daan.... alles duuster; wéér vèlt snie,

 

gein Ingele en gei maonleech mie;

 

niks bleef mie nao die wonderprach

 

es stèlle snie en duuster nach.

 

 

 

Mèh jaor nao jaor goon beijenteere

 

nòg doezende Mestreechteneere

 

nao iewe weer deezelfde weeg,

 

woe ins Slevrow de beijweeg deeg.

Sept. '47