De nieuwe Harleveense doedel-sak
(1721)–Casper van Regten–
Auteursrechtvrijkweelende boere-deunen, minne-klagten, harders-zangen , drinkliederen, en klugten. Alle op bekende voysen
[pagina 33]
| |
Stem: Daar was een Meysje Ionk van Iaren.Ik ben belust om af te maalen,
Hoe wy heel ras ja zonder draalen,
Uyt Texel Zylden met ons twee.
‘t Waer om de Turken ‘t wreeede Rooven,
Eens te beletten (wilt gelooven)
Wy raekten met mooy weer in Zee.
De Kommandeur een held gepreezen,
Wiens naem voor al gemelt moet weezen,
Dat waer Grave een Dapper held,
Die Seel ons voor en wonder moedig;
En onze Kappityn heel spoedig,
Hem na en vreesden geen gewelt.
Wy vernamen geen wreede Turken,
Als in de Spaans Zee daer die schurken,
Met drie Scheepen vast laegen klaer,
Om onze Koopmans Ryke Scheepen,
Die daer kwaemen weg te sleepen,
En ‘t Volk te brengen in ‘t gevaer.
Maer zo dra wy haer vernoomen,
Zylden wy na haer zonder schroomen,
En vreesden voor geen Turkze magt;
Maer zy als Blooijaerds die voort rekten,
| |
[pagina 34]
| |
En ‘t scheen dat zy met ons wat gekten,
Want zy Zylden uyt al haer kragt.
En liet veel ‘er ly Vlaggen Waijen,
Om ons in schyn van Vrind te Paijen,
Maer wy merkten het al te snel,
Dan scheen ‘t een Fransman dan een ander,
Een Engelsman dan een Hollander,
Maer wy zagen het al te wel.
Dat het waere Turkse tryters,
Dapp’re loopers blooije schyters,
Dat daer heel wonder kwam te pas,
Maer wy niet stil, wy haer na Iaegden,
Van s’Morgens toen de Zon eerst daegden,
Tot se om hoog in ‘t Suyde was
Toen spryden zy haer van elkander,
De kommandeur als een Alexander,
Die Sylden op het klyntjen aen,
Dat hy wel ras kreeg zonder talmen,
Terwyl de Faam zijn daet wou Galmen,
En is na Lissebon gegaen.
De derden is de dans ontkoomen,
Vermits die regte laffe Oomen,
Die Sylden aenstonds by de Wind,
Terwyl het Puykje van de helden,
Men Heer de Wild hem aenstonds stelden,
En tot het slaenen waer gezint.
Dat met een Batter die heel groot waer,
Hoewel het scheen dat die in noot waer,
Vermits hy stelden alles by.
Waer mee hy kon aan ‘t Syle raeken,
Dat ging den blooijaert voort by maeken,
Om van het slaen te weezen vry.
Maer onze Kapityn heel vaerdig,
Die zy tot ons toe Mannen waerdig,
Een yder gaet voort aen zijn stuk;
| |
[pagina 35]
| |
En wilt hem fel naer ons begeeren,
Hollantze Kaets met Kruyt bereeren,
Op dat den Heemel ons ‘t geluk.
Eens door zijn milde hand wil geeven,
En wy met de Victory streeven,
Ia dat hy nu werd onze buyt,
Daer mee gink elk daer hy waer beschijen,
Om voor het Vaderland te strijen,
Wy stonden klaer met Lont en Kruyt.
Om hem voort in zijn huyt te booren,
Daer mee zo moesten wy voord hooren,
Naer order van de Kapityn.
Die zo dra wy hem onder haelden,
Hem voord op zijn Hollands betaelden,
Voor wrede Turken Medizyn.
Eerst waer ‘t voort elk zijn Poorten open,
En als het scherp hem kan beloopen,
Wild hem dan schieten in zijn bast,
Riepen de Luytenants als baezen,
‘t Kanon dat hoorden men voort raezen,
Een yder scheen een Mavors Gast.
Terwyl men Schoot als uytgelaeten,
‘t Waer voor het welzijn van de Staeten,
En voor het wel zijn van ons Land,
Ia wyl hy zogt van ons te raeken,
Deed ons Kanou niet aars als braeken
Neptunus kwam uyt zijn vloet naer boven,
‘t Waer of hy mee die Turk wou rooven,
Wie henker maekt hioer zoo’n gewelt,
Dat sprak die Godfheyt en scheen verwondert,
Wel wie of hier zo yzelyk dondert,
Sprak hy en wert geheel ontstelt.
Toen dook hy weder na beneden,
En sprak voor ‘t laest toe wil de wreede,
| |
[pagina 36]
| |
Maer schieten dat hy gaet na grond,
Daer mee schoot elk op die lompen,
Dat hy niet aers kon doen als Pompen,
‘t En waer voor hem geen klyn afront.
Zy kroopen op het dek als honden,
Kreegen veel dooden en gewonden,
Zo men in Engelant heeft gehoort;
Zijn Marspyl en Kruyspyl aen lappen,
Terwyl hy ons zogt te ontsnappen,
Wier hy braef in zijn Bast geboord.
Maer toen de Zon begon te daelen,
En verloor haer glants en straelen,
Begon hy mee te schieten fel,
Hoewel wy hem niet schuldig bleeven,
Maer hebben hem zijn part gegeeven,
So dat hy haest sonk na de hel.
De duysterheyt begon te koomen,
Die heeft die Tryter waergenoomen,
En wenden aenstonds van ons af,
Ia Sylden voort uyt onze oogen,
Hy had ons anders niet ontvloogen,
Looft God die ons de wysheyt gaf.
En die de Turken ons dee keeren,
Nog eens looft nu de Heer der Heeren,
Die onze Kapityn gaf moet,
Al om de Turkze magt te breeken,
Zo moet een dapper Held zig wreeken,
Eer hy krygt Lauweren om zijn hoet.
|
|