De nieuwe Harleveense doedel-sak

kweelende boere-deunen, minne-klagten, harders-zangen , drinkliederen, en klugten. Alle op bekende voysen

Op de volmaaktheyt van Me-Iuffer Keetje.

Vois: Van Liere Boela.

Pronk van d’Amstel, schoone Keetjen,
Soete lieve krullebol,
Kyk hier komt een klyn Poëetjen,
Met een Digt wyl God Apol,
Door zijn Glans en Goude Straelen,
Mijn ontvonkten om dees tyd,
Eens u schoonheyt af te maelen,
Wyl gy ‘t Puyk der Maegden zyt.

Wier mijn Stramme Pen in ‘t Digten,’

Nu besproeyt met Pegaes Nat,
‘k Zou mijn Vaersen konstig Stigten,

[p. 32]

 

Maer geen drop mijn Pen bevat,

 

Dus zijn hier en daer wat woorden,

 

Die niet vloeijen schoone Maegt,

 

of in geen Gezangen hoorden,

 

Egter wensch ik ‘t u behaegt.

 

Pronk en Ciersel all’ u Leeden,

 

Zijn door Vrouw Natuur besneen,

 

‘k Loof zy wou haer Konst besteeden,

 

‘Aan uwe schoonheyt alleen,

 

Zy begaefden u met deugden,

 

Schoonheyt en wat u meer voegt,

 

‘k Noem gelukkig die vol vreugden,

 

Op schoone Aker Ploegt

 

U Kapjen zit net en aerdig,

 

En u voorhooft is versiert.

 

Met lokjes daer de Min heel vaerdig,

 

Met zijn Pyltjes onder zwiert,

 

Oogjes die als Blixems straelen,

 

Niet als Gloende Vonken schiet,

 

Mag de Zon op glanste Praelen,

 

Zy bezwalkt wen sy u siet.

 

Koontjes die gestadig Bloozen,

 

Daer de Lely sig verspryt,

 

Onder eenen Beemt van Roozen,

 

Van Natuur u toegeweyt,

 

Purp’re Lipjues als Koeraelen,

 

Met een Lief, Lik Nat besproeyt,

 

Ambroos kan ‘er niets by haelen,

 

By ‘t geen op u Lipjes vloeyt.

 

Blank van Halsjen als de Swaanen,

 

En sie ‘k eens u Boesem in,

 

daer twee witte Bergjes staenen

 

o Selderrement de Min,

 

Treft mijn met sijn felle schigten,

 

weg weg Venus klyne Guyt,

 

Hoe verstoorje een in ‘t digten,

 

die zijn Lief haer schoonheyt uyt.