Het laatste aardige prentenboek

[p. 11]

Dat komt nu van de wijsneuzigheid.

Een muisje, wit als melk, was van het muizental
De eenige in haar soort - het was een raar geval -

Wie hoorde 't immer meer?

Haar velletje, gelijk een donzig schapenvacht,

Was glad, als zij zoo zacht,

Haar lijfje fijn en teêr.

Eens sprak nu de oude muis, met alle regt bevreesd
Voor 't welzijn van haar kind: ‘gij kent nog niet het beest,

De kat, dat nijdig kwaad;

Dat booze wezen loert op ons den ganschen nacht;

Uw vel is wit, mijn kind, geef acht,

Ga niet alleen op straat.

En wacht u evenzeer voor den gehaten uil.
Ach, de onvoorzigtigheid graaft u gewis een' kuil,

Waar 'k u niet redden kan.’ -

Maar 't muisje waant zich wijs genoeg en sterk daarbij.

En zegt: ‘heb maar geen zorg voor mij;

Ik weet er alles van.’

[p. 13]

Nu ging des nachts de kleine guit
Alleenig op een smullen uit;
't Ging over heg en steg.
Doch toen zij weder huiswaarts ging,
Daar kwam een groote uil, die ving
Het wilde muisje weg.
‘Help!’ riep het, ‘help, ik word vermoord!
Had ik naar moeders raad gehoord,
Dan ging ik nu niet dood!’ -
Maar wat het dwaze kind ook deed:
't Was alles mis. De nachtuil eet
Het voor zijn avondbrood.