De Tapoe

[p. 51]

XI

Janine had hem fluitend met z'n hengel over z'n schouder langs zien lopen. Ze was bezig haar moeder met wat huishoudelijke klusjes te helpen.

Ze zette automatisch wat meer vaart achter haar werk. Toen ze een kwartiertje later klaar was, zei ze haar moeder dat ze met de fiets wat ging wandelen. Met een van opwinding bonzend hart sprong ze even later op haar tweewieler...

Hij zat onder dezelfde boom; tintelend van sensatie had hij een worm aan de haak gespietst en z'n lijn in het water gegooid. Toen hij naar de uitwaaierende cirkelgolven keek, voelde hij zich op hetzelfde ritme in en uit z'n lichaam gaan. Als hij eruit was, zag hij ‘hem’ daar aan de oever zitten vissen. Zo zweefde hij tussen twee geesten, zichzelf en ‘die andere’ die zich had voorgesteld als Ng' Weta, dit alles in ongeveer dezelfde ruimte, een dam, een kreek en wat bomen, in twee verschillende tijden.

‘Dag, bijten ze vandaag?’

Hij en Ng Weta draaiden zich om. Daar stond zij, het ene moment had zij een nauwsluitende jeansshort aan met een bedrukt truitje met daarop een of andere tekst gedrukt; het andere moment had ze een achttiende-eeuwse brede rok aan met een ingesnoerde taille en een nauwsluitend bovengedeelte met pofmouwtjes, met een parasol in haar ene en een waaier in de andere hand.

‘Ach, het gaat om de sport, niet om de vissen.’

Ze lachte en ging naast hem zitten. Het ene moment hoorde hij het geruis van vele lagen katoen naast zich, het andere moment zag hij slanke benen vanuit een korte broek steken. Ze lachte, hij hoorde het geluid dubbel, alsof het dan uit de ene box, dan uit de andere box van een stereoapparaat kwam.

Het was een halve minuut stil in het heden en het verleden. ‘Wil je proberen te hengelen?’ Ook z'n eigen geluid kwam dubbel, eerst z'n eigen stem, dan die zware van ‘hem’.

[p. 52]

‘O graag,’ zei ze. Ze nam de hengel voorzichtig over en begon lichtjes met de stok te bewegen, zacht ging de dobber op en neer. ‘Zo zag ik het m'n vader doen; in Nederland gingen we in de zomer vaak vissen,’ zei ze.

De lichte trilling die ze aan de hengel gaf, zette zich voort in haar bovenlichaam; hij zag het zachte vlees van haar borsten meetrillen onder haar nauwsluitende trui. Dit beeld hield hem zo gevangen, dat hij niet merkte dat ze hem even had aangekeken en had gemerkt waar hij naar zat te kijken. Ze hield op met trillen; met een rukje keek hij haar aan. Een golf van schaamte sloeg door hem heen. Ook zij bloosde.

‘Ik heb grote borsten hè? Ik weet me soms geen raad. Ik durf bepaalde jurken gewoon niet aan te trekken.’

‘Ik weet niet van anderen, maar je borsten hinderen me geen moment. Ik hou juist van grote borsten, echt waar. Wat valt er te beleven met die platte dingen,’ hoorde hij zichzelf met ongekende vrijmoedigheid zeggen. Ze keek hem met enig ongeloof aan. Zei hij dat om haar te versieren of meende hij het? Ze ging verder met het schudden van de hengel, een gevoel van opwinding maakte zich van haar meester; ze vocht er even tegen, toen overspoelde het haar. Ze keek weer naar hem, ze lachten beiden.

Toen siste hij opeens: ‘Je dobber, je hebt beet.’ Instinctief trok ze aan de hengel, een vis kwam mee, maar halverwege raakte het beest los en viel met een plons weer in het water.

‘Sjit, die heb je gemist,’ zei hij. Ze waren beiden opgestaan en zij liet de hengel zakken. Ze keken elkaar aan en beiden voelden een heftig verlangen naar elkaar groeien. Henry kreeg er een droge keel van, zij voelde het in haar onderbuik kriebelen. Ook in het verleden stonden twee smachtende mensen tegenover elkaar, ze wilden elkaar maar ze mochten niet, apartheidswetten scheidden hun. De liefde was echter sterker. Ze hadden al een keer z'n handen en rug opengeslagen, toch ontmoette hij haar weer.

Henry rolde de lijn van zijn hengel op en zette de bamboestok tegen

[p. 53]

de boom. Hij had geen zin in vissen meer, iets beet hem van binnen; hij moest z'n benen even strekken om het opgekropte gevoel wat ruimte te geven. Hij had het warm; het water van de kreek lokte hem aan.

‘Ik heb zin om te zwemmen,’ zei hij. Als een magneet werd hij naar het water getrokken. Hij voelde dezelfde drang als Ng Weta, ook ‘hij’ had zin om te zwemmen.

‘Ben je niet bang voor drijfzand?’ hoorde hij achter zich vragen. ‘Ach nee. En als ik weg mocht zakken, ben jij er om me te redden.’ Hij stroopte zijn broekspijpen tot boven z'n knie op, deed z'n slippers aan de kant en stapte de kreek in. Hij nam een dorre tak die op de waterrand lag te drijven en tastte daarmee de aflopende bodem af. Na een papperig beginstuk werd de kreekbodem opeens spiegelglad. Als hij de stok niet als steun had gebruikt, had hij een smakelijke duik met kleren aan moeten nemen. Het water kwam al tot zijn opgestroopte broek. Met de stok tastte hij de bedding verder af.

‘Zijn er geen krokodillen?’ vroeg ze. Ze was vlak bij het water komen staan. Weer zag hij die achttiende eeuwse kledij, toen weer het jeansbroekje.

‘Ach nee, maak je daar nou niet druk om. Het water is lekker koel. Hier is het alleen een beetje glad, maar voor de rest gaat het wel. Je moet wel een beetje wennen aan die zachte massa verweerde bladeren op de bodem.’ Hij hees zich uit het water; ze gaf hem een handje.

‘Maar je hebt geen zwembroek en badhanddoek bij je, hoe moet dat dan?’ vroeg ze.

‘Dat zijn spullen voor een stenen zwembad met chloorwater erin. Niet vergeten te douchen, de dames badmutsen op en jongelui, niet plassen in het water.’

‘Hé bah, wat vies,’ zei ze, ‘plassen in het zwembad.’

‘Vies? Heb je nog nooit in een zwembad geplast? Niets is zo zalig om de spanning in je overvolle blaas te voelen wegvloeien via dat

[p. 54]

warme vocht dat eerst in je zwemkleding opbolt, om zich daarna langzaam te vermengen met het koude water om je heen. En het leukste is dan even later iemand met open mond, al proestend en water spugend te zien ronddartelen op de plaats waar je zonet je warm water hebt geloosd.’

‘Getverderrie, hou op, je doet me walgen!’

‘Oké, oké, ik haw op,’ zei hij, haar accent nabootsend. Hij liep naar de dichtsbijzijnde boom, deed z'n hemd uit en hing het aan een van de takken. Ng Weta deed dat ook, alleen hing ‘hij’ geen hemd maar een omslagdoek. Henry deed z'n broek uit, zoiets zou hij in een normale situatie nooit aangedurfd hebben, stel je voor. Maar hij moest het verleden volgen, ‘die’ deed het, dus hij moest het ook doen. Hij zag opeens ‘zijn’ kleren aan de boom hangen, kleren die je de ouderen in het binnenland nog ziet dragen. Hij zag z'n eigen hemd weer en hing z'n broek erbij, de tak boog door onder het gewicht. Z'n zwarte onderbroek hield hij aan, die zou straks wel aan z'n lichaam drogen.

Ze keek naar z'n goed gebouwde lichaam en weer raasden de zenuwprikkels door haar lijf. Dit had ze nog nooit meegemaakt, reeds de aanblik van die jongen wond haar op. Ze probeerde het gevoel te onderdrukken, maar het kolkte door haar heen.

- Het water in-, flitste het door haar hoofd, -dat koelt af-.

Ze zag hem langzaam het water ingaan, de stok was zijn voelhoorn. Toen het water halverwege z'n dijbenen kwam, stootte hij af en even later dartelde hij in het donkere kreekwater. Iets later kwam hij naar de oever toezwemmen.

‘Kom je niet? Je kan toch zwemmen? Ik help je erin. Het is zalig,’ zei hij uitnodigend. Even twijfelde zij, maar toen draaide zij zich om en deed haar truitje uit. Hij keek de kreek in, want hij had ‘haar’ ook gezien, ‘zij’ had haar hoepelrok en bloesje met pofmouwtjes uitgedaan. Hij richtte zich uit het water op en hielp haar het water in. Hij deed alsof hij haar vloeiende vormen niet zag, maar zijn gevoel zag toch. Samen stapten ze de kreek in, eerst weifelde ze, maar toen liet ze hem los, stootte af en spartelde even later in het zoete nat. Hij dook haar achterna en niet lang daarna was de kreek gevuld met galmend gelach en gegiechel...