De Tapoe

[p. 22]

VI

Een van de verworvenheden van de jongens in het nieuwe huis was, dat ze beiden hun eigen kamer hadden. Een lang gekoesterde wens van de broers was in vervulling gegaan, want met z'n tweeën op een kamer slapen betekende vaak inbreuk op hun privacy en rekening houden met elkaar. De ene wilde slapen, de andere moest doorstuderen; de ene snurkte, de andere lag er wakker van. Nu hadden ze elk hun eigen kamer ingericht zoals zij dat wilden.

Toch vonden ze na een paar dagen de eenzaamheid van de eigen kamer drukkend. Vandaar dat de jongens bezoekjes begonnen af te leggen aan elkaars kamer, vooral nu het vakantie was.

Niet lang nadat Henry zich die avond op z'n kamer teruggetrokken had, volgde de rest van het gezin. Toen Marcel zich had omgekleed en het een en ander in z'n kamer had geregeld, voelde hij de neiging in zich opkomen even bij Henry langs te lopen om over de afgelopen middag en vooravond te praten. Hij klopte op Henry's deur; hij kreeg geen antwoord. Weer klopte hij, weer geen reaktie. Hij legde z'n oor tegen de deur; hij hoorde iemand praten, maar dat was absoluut niet de stem van Henry. Dat was een diepe basstem die nog erbij sprak in een vreemde taal met veel keel- en neusklanken. Resoluut drukte Marcel de deurklink omlaag en duwde de deur open......

Toen Henry in z'n kamer was, voelde hij een lichte duizeling. ‘O, sjit, dat niet opnieuw,’ dacht hij.

Gelukkig zakte het gevoel weg. Hij kleedde zich om en ging voor zijn studeertafel zitten. Hij liet de gebeurtenissen van de afgelopen middag en vooravond de revue passeren. Terwijl hij dacht aan de bakstenen onder de kokosstam, voelde hij zich opeens licht in z'n benen worden. Hij kreeg 't gevoel alsof hij zweefde. Toen dat gevoel wegebde, merkte hij dat hij met stoel en al midden in de kamer zat. Met veel moeite lukte het hem om te staan, de stoel echter

[p. 23]

leek vastgespijkerd aan de vloer; hij kon er geen beweging in krijgen. Hij liep naar de kamerwasbak en keek in de spiegel. Z'n gezicht had een vreemde uitdrukking en wat voor moeite hij ook deed, die gelaatsuitdrukking bleef. Opeens zag hij z'n ogen rondtollen, zelf voelde hij niets; het was net alsof hij naar een ander keek.

Het beeld in de spiegel vertroebelde en toen het weer helder werd, zag hij het trotse, blinkende gezicht van een neger. Hij had z'n haar in symmetrische patronen over z'n hoofd gedrapeerd.

Enigszins minachtend keek hij Henry aan. De jonge neger, die niet veel ouder dan Henry kon zijn, deed z'n mond open; op dat moment deed Henry hetzelfde en volgens de bewegingen van zijn spiegelbeeld hoorde hij zichzelf met een diepe basstem zeggen: ‘Masoe ye dé?’ Voordat hij kon nadenken zei hij: ‘Mi na Henry, sa joe wan foe mi?’ De figuur in de spiegel had hem begrepen en zei: ‘Mi na Ng Weta en mi nawi ye ufoed nawngkoedoe-lé' oti.’ ‘Maar waarom ik?’ hoorde Henry z'n stem weer.

‘Yoe pukna ngolo emkro sip'e foe mi. No def'e, mi on oed higo'o, ma bwele ngama ie bwame.’

‘Maar kijk wat je met me doet, ik ben helemaal in de war, alles maalt om me heen, wie ben je precies? En wat wil je dat ik voor je moet doen?’

‘Mi 'isa ye, a kabi a on kan t'a safi, a sumoe so, oey oem biha siensiepa. Mi sa kemi ye sji sang sapa ngana iem, da joe basi.’

Al verstond Henry niet alles wat de jongeman tot hem zei, hij voelde op de een of andere manier wat er bedoeld werd en reageerde als zodanig. Ng Weta verstond of liever begreep hem ook en gaf antwoord en stelde vragen. Henry had begrepen dat Ng Weta hem zou laten zien wat hem overkomen was. Hoe zou hij dat doen? Het gezicht in de spiegel golfde weg en z'n eigen gezicht kwam daarvoor in de plaats.

Iets dreef hem naar de stoel midden in de kamer en hij ging erop staan. De kamer vervaagde; hij zat in een boom en zag onder zich

[p. 24]

een of ander dier lopen, het leek wel een Pingo. Zijn ene hand schoot met kracht in de richting van het beest, een speer wegwerpend. Trillend bleef de spies in het lichaam van het dier steken. Het rende een tiental meters verder en bleef toen stuiptrekkend liggen. Hij zakte uit de boom en blije klanken kwamen over z'n lippen. Plotseling golfde het bos weg; hij stond weer in z'n kamer.

‘Hé, wat sta je daar vreemd tegen de grond te praten, wat scheelt je? Heb je gezopen of zoiets?’ hoorde hij z'n broertje zeggen.

‘Hé? O, ben jij het. Ik....gunst, je gaat me niet willen geloven, maar zonet bevond ik me in een bos en ik had net een beest neergelegd met een speer.’

‘Zonder te missen?’ vroeg Marcel terwijl hij de deur achter zich dichttrok.

‘Zonder te missen, de eerste worp was raak.’

‘Dan was jij het niet, want joe anoe krong lik wan bana.’

Henry begon te lachen, want inderdaad wierp hij net zo recht als een banaan. Hij werd weer serieus.

‘Ik was het niet, iemand anders was in me, die sprak in een vreemde taal via m'n mond en mijn lichaam volgens zijn wil commandeerde. Opeens vervaagde dat allemaal en ik was weer hier in de kamer en hoorde ik jou. Dit ding is niet normaal meer.’

‘Volgens mij was je al die tijd hier, maar je geest was ergens anders. Luister Henry, jij en pa geloven niet in deze dingen. Ik ook niet, maar toch zijn er bepaalde dingen..., ik heb vaker geluisterd als oma over deze dingen vertelde. Ik weet het niet, maar in jouw geval zegt iets me dat een en ander te maken heeft met die stenen onder die kokosboom.’

‘Per ongeluk heb ik een barst in een van die stenen geslagen....ja, vanaf toen is het begonnen,’ zei Henry.

‘Zie je, oma komt morgenmiddag. Ik hoorde ma zonet bellen en met haar praten. Ze zei oma dat iets vreemds met je aan de hand was, alsof iets in je was gekomen. En volgens mij gaat oma wat meenemen ertegen. Misschien gaat ze met flesjes en kruiden iets

[p. 25]

doen. Jammer dat ik er niet ben, want ik ga voor een paar dagen bij Djonnie blijven. Maar zeg haar alles, want ik geloof niet dat een dokter je in deze zaak gaat kunnen helpen.’

‘Ik zal zien,’ zei Henry met twijfel in z'n stem, ‘dalek wil ze me een kruidenbad geven of zoiets en je weet, mi no daanga ding san dies.’

Ze spraken nog wat na, waarna Marcel naar z'n kamer terugging. Nauwelijks was hij de kamer uit of Henry voelde een onbedwingbare slaapneiging over zich komen. Hij deed het licht uit, sprong op z'n bed en viel in een diepe slaap...