De Tapoe

[p. 19]

V

Na het eten gingen ze met z'n allen naar het TV-journaal kijken; eerst de binnenlandse poespas op een rijtje, vervolgens de wereldellende in woord en als klapstuk ook nog eens in beeld, gesponsord door een of ander warenhuis. Tegen het einde van Het Wereldnieuws in Beeld voelde hij z'n vingertoppen opeens ijskoud worden, waarna de kou naar het midden van zijn borst trok en daar als een blok ijs bleef zitten. Z'n ademhaling ging moeilijk, hij moest meer kracht ontwikkelen om in te ademen. Hij zag warrige beelden voor zich; televisie afgewisseld met iets anders. Hij schudde met z'n hoofd en het geflits kwam tot rust.

De vader had z'n zoon al een tijdje zitten observeren; hij zag de jongen knikkebollen en heftig met z'n hoofd schudden. Hij stond op en liep naar de pas aangesloten telefoon in de gang. Zijn vrouw keek hem vragend aan.

‘Ik ga Sam bellen, die jongen is niet in orde,’ zei hij. Zijn vrouw knikte.

Toen hij een aantal minuten later in de woonkamer terugkwam, zag hij Henry heftig met Marcel discussiëren.

‘En?’ vroeg zijn vrouw.

‘Ik heb even met Sam gesproken, we zijn de verjaardag van Shanti door die hele drukte van die verhuizing vergeten. Maar goed, hij kon er begrip voor opbrengen. Sam zei dat Henry's maag danig in de war moet zijn. Of hij heeft iets prikkelends gegeten of hij staat onder emotionele druk. Ik zei hem dat ik van geen van beide zaken iets afwist.’

‘Ik ook niet; hij heeft een goed rapport thuisgebracht en problemen met ons of met iemand anders heeft hij volgens mij ook niet,’ zei moeder.

‘In ieder geval, indien de verschijnselen mochten verergeren, moeten we hem even brengen. Dat van Sam, hij is altijd ter beschikking.’

[p. 20]

‘Als je nu naar hem kijkt, zou je niet denken dat hij zonet heeft gebraakt. Ik weet het niet, maar dit is een vreemde toestand.’

‘Ach,’ was de reaktie van de vader, ‘Sam zei me dat Henry in elk geval vroeg moest gaan slapen, want hij dacht ook aan een acute aanval van wormen.’

‘Maar Albert, dat kan toch niet? Ben je vergeten dat we ze drie weken geleden een stevige wormenkuur hebben gegeven? Jij wou ze toch schoon hebben voor we gingen verhuizen?’

‘Ach ja, inderdaad, dat was ik helemaal vergeten; Marcel haalde een keer het toilet net niet en Henry ging om het half uur.’

Ze schoten in de lach maar werden daarna weer ernstig.

‘Nee,’ zei de moeder, ‘wormen kunnen het niet zijn. Vanochtend heeft hij tot twee keer toe brood gegeten en vanmiddag heeft hij zoals gewoonlijk een flinke porsie naar binnen gewerkt. Dat ding is begonnen toen hij naar binnen kwam, toen jullie bezig waren het achtererf op te ruimen. Ik zag het direct aan z'n ogen. Heb je daar achterop niets gezien? Zwarte flessen met rode strikjes of zo?’

‘Ach nee, alleen maar een stuk van een bakstenen stoep uit de vorige eeuw, maar daar is toch niets van zwarte magie aan?’

‘Gelukkig komt m'n moeder morgenmiddag, ik ga haar dit geval voorleggen, ik bel haar morgenochtend desnoods even op. Ze had ons op 't hart gedrukt een kleine inzegening te houden, wat bier om het huis en in de hoeken van het erf te plengen, maar jij vond....’

‘Luister Marcella, je was het ook met me eens, je hebt mijn weigering toch ondersteund?’

‘Ja, inderdaad, maar dat heb ik meer gedaan om de goede vrede te bewaren. Ik vond het echt niet leuk van je toen je in het bijzijn van mijn moeder zo tekeer ging; ze had echt geen kwade bedoelingen met haar voorstel.’

‘Ja, maar je weet toch dat ik niets moet hebben van die wisidingen.’

‘Dit heeft niets met wisi te maken, dat bier gooien is gewoon een oud gebruik. Het is net zoiets als de president van een land die een

[p. 21]

fles champagne kapot gooit tegen de boeg van een schip dat te water wordt gelaten. Stel je voor dat men dit nalaat en het schip raakt betrokken bij een aanvaring, dan zal j e direct horen: dat komt omdat het schip niet is gedoopt.’

‘Ach, voor mij blijven deze dingen vormen van bijgeloof, ze zijn wetenschappelijk niet controleerbaar,’ vond vader.

Moeder wist dat verder ingaan op dit onderwerp tot een ellenlange discussie zou kunnen leiden; ze gooide het gesprek dus over een andere boeg.

‘In ieder geval, laat'em vroeg gaan slapen, maar dat geldt niet alleen voor hem. Jij blijft de laatste tijd ook tot diep in de nacht allerlei overwerk doen. Kom vavavond wat vroeger slapen, je weet wel.......’ Ze vleide zich tegen hem aan en kietelde hem achter z'n oor. Hij bromde wat en richtte zich toen tot de jongens. Er was Tree's Company op de TV, met die rare Jack, die geëmancipeerde Janet en de wat dommige Chrissie. Dat wilden de jongens eerst zien, daarna zouden ze gaan slapen. Aldus geschiedde.