Silvy en Hexa

[p. 105]

Siegfried zag het gebeuren

Inleiding: Dit verhaal is geschreven in een tijd waarin de trottoirs van een gedeelte van de Maagden- en Jodenbredestraat vol zaten met mensen die markt artikelen verkochten. Het was een onoverzichtelijke vieze toestand. Gelukkig werd aan deze straatmarkt een einde gemaakt.

Zoals elke flinke jongeman gebruikte Siegfried zijn vrije zaterdagochtend om boodschappen te gaan doen voor zijn moeder in de stad. Met één van de ‘soul’ lijnbussen ging hij de stad in.

Vandaag hoefde hij niet zoveel inkopen te doen. Allereerst speurde hij de Centrale Markt af naar aardappelen en uien. Deze produkten waren al een week moeilijk te krijgen. Verder moest hij een panklare kip kopen en tenslotte een stel lekkere sinaasappels. Helaas vond hij geen uien en aardappelen onder de markt. Geen nood, hij besloot zijn geluk te gaan proberen in de Jodenbreestraat en de Maagdenstraat. Daar verkochten de mensen hun produkten op het trottoir.

Meestal liep Siegfried niet door deze straten. Je kon er bijna niet lopen vanwege de verkopers op het trottoir en je moest uitkijken dat je niet uitgleed over één of ander stuk rottend afval. Als het had geregend was de stank en de smerigheid onvoorstelbaar. En het regende vaak.

Tijdens het lopen voelde Siegfried even in zijn zak. Gelukkig, het geld zat er nog in. Ja, het kon geen kwaad

[p. 106]

[p. 107]

om wat voorzichtig te zijn, in deze drukte stikte het van de zakkenrollers.

‘Joe boi, kijk waar je loopt’, zei een vrouw plotseling. Siegfried schrok, helemaal in gedachten verzonken was hij tegen een vrouw aangelopen. Ze stond midden op het smalle loopgedeelte dat overgebleven was, met een vriendin te praten. ‘Oh, sorry mevrouw’, mompelde Siegfried. Hé daar verkocht er iemand uien.

‘Omenie joe seer'a ajoeng?’, vroeg hij. De verkoper noemde de prijs, die natuurlijk bijna drie keer zo hoog was als de vastgestelde prijs.

‘Sang! Zo duur. Maar goed, geef me een pond’, zei Siegfried. Hij moest het wel nemen, want zijn moeder had de uien hard nodig. Terwijl de verkoper voor hem afwoog, keek Siegfried om zich heen. Wat een drukte. De vrouw van zonet stond nog steeds op de zelfde plaats te babbelen. Haar tas bengelde half open aan haar linkerhand. Plotseling zag Siegfried een slordig geklede jongen een greep in de tas doen. Maar de babbelende vrouw voelde het, draaide zich om, keek de jongen één moment verbaasd aan en begon toen hard te schreeuwen. De jongen zette het op een lopen met de portemonnee van de vrouw in zijn ene hand geklemd. Om sneller weg te kunnen komen rende hij met grote sprongen over de uitgestalde waren van de verkopers. Dit had tot gevolg dat hij links en rechts tomaten, groente, komkommers, kassave en bossen kouseband en amsoi vertrapte. De vrouw rende achter hem, maar kwam bijna niet vooruit. ‘Foer'man, foermang! Hou hem, die dief. Hij heeft me geld gestolen,’ schreeuwde zij.

De dief keek even om en rende toen door. Dat werd zijn

[p. 108]

[p. 109]

nekslag. Even later lag hij languit op de grond, midden tussen de bananen en bacoven. Snel stond hij op en wilde doorrennen, maar voor de tweede keer lieten de glibberige platgetrapte bacoven en bananen hem uitglijden. Intussen was de eigenaar van de bacoven en bananen van zijn schrik bekomen. Met een stevige ‘tjaplatie’ ging hij de dief te lijf. De jongen lag op de grond te kronkelen en probeerde de slagen te ontwijken, hetgeen hem niet lukte.

Intussen hadden zich heel wat mensen om de dief verzameld. Siegfried kon door de kring van nieuwsgierigen niet meer zien wat er gebeurde. Maar naar het geschreeuw van de rover te oordelen kreeg hij een afgedonderd pakslaag. Als twee politieagenten die net langsreden er niet tussen waren gekomen, zou het beslist slecht met onze dief zijn afgelopen. Siegfried zag (en hoorde) hoe de bestolen vrouw en de gedupeerde groentenverkopers door elkaar heen scholden op de dief. De ene politieman probeerde hun wat te kalmeren, terwijl zijn collega de ‘foermang’ in de handboeien sloot.

Siegfried liep naar de plaats des onheils toe. Daar zat de dief, een jonge kerel nog, versuft op het trottoir. Hij had verschillenden schrammen en blauwe plekken in zijn gezicht. Ergens kreeg Siegfried medelijden met de jongen. Misschien kreeg hij thuis niets om te eten, vandaar dat hij genoodzaakt was geld te stelen om eten te kopen. Misschien had hij zelf geen huis. Maar aan de andere kant was het goed voor hem. Zeker was hij te lui om te gaan werken om - al was het niet veel - wat te verdienen. Nou, ja, hopelijk zou het een goede les voor hem zijn.

Het werd laat. Hij moest snel naar huis, want zijn moe-

[p. 110]

der wachtte op de boodschappen. Thuis zou Siegfried alles in geuren en kleuren aan zijn moeder vertellen.